హూ ఈజ్ గాడ్గే..?

వేదం వ్యభిచారం లాంటిదన్నాడు వేమన. చరిత్రకీ ఇలాంటి అవలక్షణాలు ఉన్నాయి. వేమన బైటకి రావడానికే వందల ఏళ్లు పట్టింది మరి. కాకపోతే వెనకో, ముందో వచ్చాడు. స్వాతంత్ర్యయుద్ధాలు చేశామని చరిత్రలో ఫోజులు కొట్టిన రాణుల అసలు బాగోతాలూ ఇలాగే బైటకొస్తున్నాయి. అదే చరిత్రలో ఉన్న వెసులుబాటు. అయితే పాలకుల చరిత్ర పాడడానికి వీధికో భట్రాజు దొరుకుతాడు. పీడితుడి చరిత్ర మాత్రం పీడితుడే రాసుకోవాలి. అంబేద్కర్ లాగా.. 

మనం లేని చరిత్ర మహాభారతమైనా మనకొద్దు అంటున్నాడు సాంబు. మనం లేని చరిత్ర, మనం లేని కవిత్వం, కథలు గాథలు అన్నీ మనకు సెకండ్ హ్యాండ్ సరుకే కావాలి. మన తాతలు, తండ్రులు, తల్లుల కథలకే ఫస్ట్ ప్రయారిటీ ఇద్దాం. మహరాజులు, మహారాణుల పురాణాల్ని పిట్టకథలుగా మాత్రమే చెప్పుకుందామంటున్నాడు.

ఇంతకీ.. హూ ఈజ్ సంత్ గాడ్గే బాబా.?
అతను మనోడు. మనుషుల మురికి వదిల్చిన చాకలి. ఎవడి గుడ్డ వాడు ఉతుక్కోడానికి సిగ్గుపడే నిష్టదరిద్రపు మనుషుల ముఖాలపై.. చీపురుతో చాచిపెట్టి కొట్టినవాడు. పరిశుభ్రతే జీవిత ప్రమాణంగా బతికిన సాధువు. స్వచ్ఛభారత్ కి అచ్చమైన బ్రాండ్ అంబాసిడర్. కానీ కాషాయం కళ్లకి ఈ బీసీ ఆనలేదు. మోడీ మీడియా పిచ్చ తప్ప మరేమీలేని చచ్చుభారత్ కి.. గాడ్గేని బ్రాండ్ అంబాసిడర్ గా తీసుకోకపోవడమే మంచిదయిందిలే..

ఇక పుస్తకం కేవలం సంత్ గాడ్గే బాబా జీవితాన్నే చూపించదు. మహారాష్ట్రతో పాటు దక్షిణాదిన సాగిన వైదిక మత వ్యతిరేక తిరుగుబాట్ల అన్నింటినీ తాకుతూ వెళ్తుంది. ఎరుకల గండెమ్మ నుంచి ఎంతోమంది సామాన్యులు, మహాత్ముల జీవితాల్ని టచ్ చేస్తుంది. రాత విషయానికొస్తే సాంబు గారి శీర్షికల్లాగే.. ప్రతి అక్షరం వెనుక మన కళ్లు పరుగులు తీస్తాయి. గాడ్గే బాబా జీవితం ఎలా మొదలయిందీ, ఏంటన్నది చెప్పేటప్పుడు మాత్రం కొన్ని పేజీలు బోర్ కొడతాయి. ఇందులో వీరుల కథల్లో మాదిరి యుద్ధాలుండవు. మహరాజుల కథల్లోని చీకటి బాగోతాలుండవు. చీపురు పట్టి ఊరిని చిమ్మమంటే కాస్త బోర్ గానే ఉంటుంది. ఇదేమైనా మోడీ చచ్చు భారత్ యాడ్ కాదుగా.. కాస్త స్లో గానే ఉంటుంది. అది కూడా కాసిని పేజీలే. తర్వాత క్లైమాక్స్ దగ్గరే ఆగుతాం. గాడ్గే మనవాడనుకుని చదివితే మనసుకు హత్తుకుంటుంది. మన కళ్లు తెరిపిస్తుంది. కొన్ని రంగుల కళ్లద్దాలకి మాత్రం కష్టంగానే అనిపిస్తుంది.