నెమ్మదిగా కళ్లు తెరిచా. చుట్టూ చీకటి. ఎక్కడున్నానో ఓ క్షణం అర్ధం కాలేదు. మంచానికి బదులు చేతికి ఇసుక తగులుతోంది. కాస్తదూరంలో కెరటాల శబ్దం. బీచ్ అనుకుంటా. ఇక్కడికెలా వచ్చానబ్బా..?
దిగ్గున లేచి కూర్చున్నా. ఎక్కడా జనం అలికిడి లేదు. నగ్నంగా నేనొక్కడినే ఇసుకలో. ఎదురుగా మసగ్గా సముద్రం. చేతికి అందేంత దూరంలో బట్టలు. నావే అనుకుంటా. తలవెనక్కి తిప్పి చూస్తే.. చీకటి మరింత చిక్కగా ఉంది. చెట్లు, పొదల ఆకారాలతో అల్లుకుపోయింది. ఎందుకో భయం అనిపించి లేవాలనిపించలేదు. అలాగే పడుకున్నా. మళ్లీ ప్రశ్న. ఎక్కడున్నానబ్బా..?
చల్లటిగాలిని ఆస్వాదిస్తూ కాసేపు ప్రశ్నని పక్కనబెట్టా. తెల్లారితే తెలుస్తుందిగా.
సమయం గడిచేకొద్దీ సముద్రంపై వెలుగు చీకటి తెరలేపుతూ.ఇప్పుడు పరిసరాలు కాస్త స్పష్టంగా తెలుస్తున్నాయి. నాకు కుడివైపు కొంచెం దూరంలో పెద్ద కొండ. వెనుకంతా అడవి. ఎక్కడా మనిషి జాడ మాత్రం లేదు. ఎందుకో బట్టలు వేసుకోవాలనిపించలేదు. ఇంతలో ఎదురుగా దిగంతాల్ని కలిపేచోట ఇనబింబం. సూర్యుడ్ని తొలిసారి చూసినట్టనిపించింది. ఇసుకని దులుపుకుని లేచి నిలబడ్డా.
వావ్.. సన్ బాత్.
పరిస్థితి ప్రశాంతంగా ఉన్నా.. నాలో ప్రశ్నలు. ఎంత ఆలోచించినా ఇక్కడికెలా వచ్చానన్నది అంతుబట్టడం లేదు. అసలెక్కడున్నానో అర్ధం కావడం లేదు.
సూర్యరశ్మిలో చాలాసేపు తడిశాక బట్టలు తొడుక్కున్నా. ఇంతలో కొండ దగ్గరగా ఎవరో మనిషి. వేగంగా నడుస్తూ అటెళ్లా. ఎవరో అమ్మాయి. చేతిలో చిన్న బుట్ట. అప్పుడే నన్ను చూసింది. వింత మనిషిలా. నా వెనుకకీ,చుట్టుపక్కలకీ అదేపనిగా చూస్తూ.. ఇంకెవరూ లేరని అనుకున్నట్టుంది. తనూ నా వైపుకి వచ్చింది. దగ్గరకెళ్లి ఇదే ఊరని అడుగుదామనుకున్నా. ఆ పిల్లే మొదలుపెట్టింది.
ఎవరు నువ్వు. ఎప్పుడూ చూడలేదే.. ఏ ఊరు..?
ఏం చెప్పాలో గుర్తురాక అయోమయగా నిలుచున్నా. 'ఎవరు నేను'..?
నన్ను నేను ప్రశ్నించుకుంటుంటే.. ఆ పిల్లే మళ్లీ. 'ఓయ్ నిన్నే'. ఇప్పుడు తను నాకు మరింత దగ్గరగా వచ్చింది. ఎక్కడో చూసినట్టుందా అమ్మాయిని. మాటలు కూడదీసుకుని.. 'ఏ ఊరిది'..? అన్నా. సమాధానం చెప్పకుండానే.. నీదే ఊరో చెప్పు.. అంటూ కళ్లెగరేసిందా పిల్ల. మౌనీ గుర్తొచ్చింది. ఆ కళ్లు, ముక్కు అన్నీ. తను మౌనీలాగే ఉంది. ఇది మా ఊరేమో అనిపించింది. అయినా మా ఊళ్లో సముద్రం లేదుగా.
నిన్నే.. ఏ ఊరని అడిగితే పిచ్చోడిలా చూస్తావేంటి..?
'----------------------' ఏదో అడిగా.
ఓ.. మెయిన్ రోడ్డుకెళ్లాలా..?
తల అడ్డంగా ఊపబోయి మళ్లీ నిలువుగా ఊపా.. అవునన్నట్టు.
'ఇందా ఈ బుట్టని పట్టుకుని నాతో రా'. ఠీవీగా నడుచుకుంటూ వెళ్తోంది. బుట్ట తీసుకుని తన వెంటే వెళ్లా. ఎండ కొద్దికొద్దిగా పెరుగుతోంది. నేనిందాక పడుకున్నచోటుని దాటి వెళ్లాం. అక్కడో వాగు ఉంది. అది సముద్రంలో కలిసేచోట భలే ఉంది. బుట్ట భుజానేసుకుని అలాగే చూస్తుంటే.. ఎవరో నన్నే చూస్తున్నట్టనిపించింది. తిరిగి చూస్తే.. నడుంపై రెండు చేతులు పెట్టుకుని.. ఆ పిల్ల. ఏమిటన్నట్టు చూశా. అదోలా చూస్తూ బుట్ట తీసుకుంది. అందులోంచి దారం లాంటిది తీసుకుంది. వాగు పక్కనే ఉన్న సన్నటి పొడవాటి కర్రకి దారం కట్టింది. అప్పుడర్ధమైంది అది గేలం. వాగు నిండా చేపలే. పైకి కనిపిస్తున్నాయి. గేలానికి ఎర కట్టి విసిరింది. అప్పుడే నా కడుపులోకి ఆకలి, నోట్లోకి నీళ్లూ వచ్చాయి. కాసేపటికల్లా ఓ మోస్తరుసైజు చేపలు నాలుగు పడ్డాయి. ఇక చాలన్నట్టు గేలం పక్కనబెట్టి.. బుట్టలోంచి ఇనపముళ్లున్న చెక్కముక్క తీసింది. ఒక్కో చేప పొలుసుల్ని, పేగుల్నీ తీసి శుభ్రం చేస్తుంటే.. వాగునీళ్లలో వాటిని శుభ్రంగా కడిగా. బుట్టలోంచి కారం, ఉప్పు చేపలకి కలుపుతూ.. నావైపు చూసింది ఉమన్ ఆన్ టాప్ లో పెనెలోప్ క్రజ్ లా. ఓ క్షణం తనని అలాగే చూసి.. చుట్టుపక్కల చితుకుల్ని ఏరి మంట రెడీ చేశా. మంటకి అటూ ఇటూ రెండు పంగకొయ్యల్ని పాతింది. రెండు ఇనుప చువ్వల్ని చేపల్లో కూరి కొయ్యలపై పెట్టింది. కాసేపటికల్లా టిఫిన్ రెడీ. పక్కనున్న పొదలోంచి రెండు పెద్ద ఆకులు తెంచి వాటిలో చేపల్ని సర్ది నాకోటి అందించింది. చేతితో చేపముక్కని తుంచబోతుంటే.. ఇదిగో అని నల్లతుమ్మ ముల్లుని చేపకి గుచ్చింది. తనూ ఓ ముల్లుతో ముక్కల్ని గుచ్చుకుని తింటూ నా వైపు చూసి నవ్వింది. ఆ కళ్లలో నన్ను నేను చూసుకుంటుంటే నార్సిసస్ గుర్తొచ్చాడు.
నార్సిసస్.. పెనెలోప్ క్రజ్.. మౌనీ.. ఎంత గుర్తుకు తెచ్చుకుందామనుకున్నా ఇంకెవరూ గుర్తురారే. రెండే నిమిషాల్లో రెండు చేపలు తినేశా. ఇంకో రెండ్రోజులు తిండి లేకపోయినా ఫర్వాలేదనిపించేంత శక్తి వచ్చినట్టుంది. తినడం పూర్తి చేసి.. ఇందాక చూసిన వాగూ, సముద్రం కలిసే చోటికి బయల్దేరా.
మెయినో రోడ్డుకి దారడిగావూ..?
తనవైపుకి ఓ క్షణం చూసి.. నామట్టుకి నేను నడుచుకుంటూ వెళ్లా. సంగమాన్ని చూస్తూ కూర్చుంటే.. కాసేపటికి తనూ వచ్చి పక్కన కూర్చుంది.
నీ పేరేంటి..? కాసేపాగి అడిగా.
'-------------' ఏదో చెప్పింది.
మౌనీ అని పిలిచా. వింతగా తను ఊ అని పలికింది.
మధ్యాహ్నమైనా మబ్బులు పట్టడంతో ఎండగా లేదు. అక్కడే చాలాసేపు కూర్చున్నాక.. ఓయ్ ఇంక పద. అంటూ మౌనీ లేచింది. తన వెంటే నేను కూడా. కొద్దిసేపు నడిచాక ఇద్దరం మొదట కలుసుకున్న చోటుకి వచ్చాం.
ఎక్కడికి వెళ్తున్నామో అర్ధం కాక అదే విషయం ఆ పిల్లని అడిగా. చెయ్యెత్తి అడవి వైపు చూపించింది. ఇంతకుముందు సరిగా చూళ్లేదు కానీ.. కొండకి దిగవన ఓ గుడిసె కనిపించింది. ఇద్దరం అక్కడికి చేరుకున్నాక. ఇదే మా ఊరు అంది. గుడిసె వెనుకవైపు కొన్ని ఇళ్లు, మరికొన్ని మొండిగోడలు కనిపించాయి. అన్నీ అడవిలో కలిసిపోయినట్టున్నాయి. ఇళ్లల్లో ఏ ఒక్కదాంట్లోనూ మనుషులున్నట్టు కనిపించలేదు.
గుడిసెలోపలికి వెళ్లా. ఒక్కటే గది. ఒంటరిగా ఉంటోందని చూస్తేనే తెలుస్తోంది. బయటకొచ్చి అక్కడున్న నులకమంచం వాల్చుకుని కూర్చున్నా. తను లోపల ఏదో పనిచేసుకుంటోంది. దూరంగా సముద్రఘోష. పక్కనే ఉన్న కొండ.. ఏదో రహస్యాన్ని తనలో దాచుకున్నట్టు నిలుచుని ఉంది.
'ఏం చూస్తున్నావు..?' ఎప్పుడొచ్చిందో గానీ, బయట నేలమీదే కూర్చుంటూ అడిగింది. సమాధానం చెప్పకుండా కొండవైపు చూపించా.
'ఏవుందక్కడ..?' అంటూ నవ్వింది.
కొండవతల ఏముంది..?
'ప్చ్..ఏమో, నాకూ తెలియదు.. ఎప్పుడూ పోలేదటు'. అని ఆగి, బాగా దగ్గరగా వచ్చింది. నేనూ కాస్త వంగాను.
'కొండపైకి వెళ్లకూడదని చిన్నప్పుడు మా అమ్మ చెప్పింది'. కళ్లలో కళ్లు పెట్టి ఏదో రహస్యంలాగా మాట్లాడింది.
'ఏ..ఎందుకూ'..? నేనూ తనని అనుకరిస్తూ అడిగా.
కింది పెదవి మరింత కిందకు సాగదీసి, భుజాలు దగ్గరగా లాగి ఎగరేస్తూ.. ఏమో అన్నట్టు సైగ చేసింది.
మళ్లీ కొండవైపే పరిశీలనగా చూశా. కొండ దిగవన చుట్టూ ఏదో కంచెలా ఉంది. దానికి అక్కడక్కడా కాషాయం, ఆకుపచ్చ, తెలుపు, ఎరుపు రంగుల్లో విడివిడిగా జెండాలున్నాయి.
మౌనీతో మాట్లాడుతుండగానే.. బైట క్రమంగా వెలుగు తగ్గింది.
చీకటిపడ్డంతో దీపం వెలిగించింది. రెండు మూడు రకాల గింజలతో ఏదో కూర చేసింది. దాని పేరు అడుగుదామనుకున్నాగానీ.. ఆకలి హడావుడిలో మర్చిపోయా. తిని నులకమంచంపై పడుకుంటే, చల్లటిగాలికి ఎప్పుడు నిద్రపోయానో కూడా తెలియలేదు.
కాస్త మసకలోనే మెలకువొచ్చింది. చూస్తే మౌనీ ఇంకా పడుకునే ఉంది గువ్వలా కాళ్లు ముడుచుకుఇ. చప్పుడు చేయకుండా లేచి.. సముద్రం వైపు వెళ్లా. వెలుగు నిండా పరుచుకునే వరకూ అక్కడక్కడా తిరిగి.. తిరిగొచ్చా. అప్పటికి తను రెడీగా ఉంది బుట్టతో..
'ఎక్కడికి..?' అని అడగ్గానే నా చేతికి బుట్టనిచ్చింది. తను నడవబోతుంటే.. కొండపైకి వెళ్దామన్నాను.
అమ్మో వద్దు.. అంది.
ఏం.. భయమా అని ఉడికించాను.
భయమా..నాకా.. ఇన్నాళ్లూ ఎందుకులే అని ఊరుకున్నా. నాగ్గానీ తిక్కరేగితే.. అంటూ విసురుగా కొండవైపు నడిచింది. నేనూ వెంబడించా. కంచెని దాటేముందు కాసేపు ఆగింది. మళ్లీ నావైపు చూసి ముందుకే నడిచింది. ఇద్దరం పోటీలుపడి కొండెక్కాం. మధ్యలో రకరకాల అడవికాయలు కోసుకుని తిన్నాం. కొండ అంచుకు చేరగానే.. ఒక్కసారిగా మతిపోయినట్టనిపించింది.
అవతలివైపు దూరంగా ఒక మహాపర్వతం. కొండపైనుంచి దాని శిఖరం చూడడానికే.. మేం తలలు పైకెత్తాల్సి వచ్చింది. అంతపెద్ద పర్వతం పైనుంచి ఓ జలపాతం నేలపైకి దూకుతోంది. మామూలు జలపాతాల్లా సన్నటి పాయలా లేదది. పెద్ద నదిలా పైనుంచి కిందకు పడుతోంది. అది నేలను తాకిన చోట చాలాపెద్ద సరస్సు ఉంది. అక్కడి నుంచి నీళ్లన్నీ పారుతూ సముద్రంలో కలుస్తున్నాయి. అక్కడిచెట్లు.. మేమెక్కి వచ్చినంత కొండల్లా ఉన్నాయి. వాటికొమ్మలు నదులపై కట్టే వంతెనల్లా విస్తరించి ఉన్నాయి. ఇదంతా చూస్తూ ఇద్దరం మాటలు మర్చిపోయాం. కిందకు వెగంగా దిగామో తెలియలేదు. నేను నడుస్తుంటే.. మౌనీ జలపాతం దగ్గరకు పరుగు తీసింది. అక్కడికి చేరగానే ఒంటిపై ఉన్న బట్టల్ని తీసేసి ఒక్కసారిగా సరస్సులో దూకుంది. నాకూ నీళ్లలో దిగాలనిపించింది కానీ.. మౌనీని చూస్తూ ఉండిపోయా. సరస్సులో అడుగున ఉన్న రాళ్లు కూడా కనిపించేంత స్పష్టంగా ఉన్నాయి నీళ్లు. ఓపికున్నంత సేపూ ఈతకొట్టి గట్టుపైకి వచ్చింది. ఇప్పుడు నాకు పరిసరాలేవీ స్పష్టంగా కనిపించడం లేదు. ఒక్క మౌనీ తప్ప. నన్ను చూసి అక్కడే నిల్చుండిపోయింది.
తనని చూస్తుంటే నా రెండు కళ్లకి ఒద్దిక చెడిపోయింది. నడుము దగ్గరకొచ్చేసరికి మాత్రం రెండూ ఒక్కటయ్యాయి. ఎక్కడని వెతకను నడుముని.. నాభిలో అది ఇరుక్కుపోయింది. కృష్ణబిలంలా శరీరం మొత్తాన్ని తనలోకి లాక్కుంటున్నట్టు అనిపించింది. నన్ను కూడా..! దగ్గరకెళ్లా.. తనలో ఏమాత్రం బెరుకు లేదు. నా కళ్లలో కళ్లు పెట్టి చూసింది. తనని పట్టుకోబోయేంతలా.. చిర్నవ్వు నవ్వుతూ నన్ను నీళ్లలోకి నెట్టి.. అలాగే సముద్రం వైపు ఇసుకలోకి పరిగెత్తింది. క్షణాల్లో స్నానం ముగించి.. నేనూ అటెళ్లా. ఇసుకలో కూర్చుని ఉంది. నేనూ వెళ్లి పక్కన కూర్చున్నా. నా ముఖంలో ముఖం పెట్టి ముద్దిచ్చింది. కాసేపటి తర్వాత ఇసుకపై వింతలిపి రాస్తూ శీరీరాలు మాట్లాడుకుంటున్నాయి.
ఇద్దరం అలసిపోయి ఇసుకలో అలాగే పడుకుండిపోయాం. కాసేపటికి మబ్టులు పట్టి సన్నటిజల్లు మొదలైంది. దూరంగా దిగంతాలకు వంతెనలా వరదగూడు కట్టింది. మాటల్లో వర్ణించలేనంత అందం సముద్రంపై పరుచుకుంది. చిరుజల్లుల్లో తడుస్తూ అలాగే పడుకున్నాం. చాలాసేపటి తర్వాత ఇద్దరం లేచి బయల్దేరాం. ఏడు రంగుల్ని చూస్తూ.. చేయీ చేయీ కలిపి కొండెక్కాం. దారిపొడుగునా వెనక్కి తిరిగి.. ఆ మహాపర్వతాన్ని, జలపాతాన్ని, సరస్సుని, ఇంతసేపూ మేమున్న చోటునీ చూస్తూ ఉన్నాం.
కొండ దిగుతూ ఉండగా వాన పెరిగిది. ఒక్కసారిగా పెనుగాలి మొదలైంది. ప్రళయం వచ్చినట్టు చెట్లు ఊగిపోతున్నాయి. దూరంగా వరదగూడు కరిగిపోయింది. చూస్తుండగానే గాలివేగం, వర్షం జోరు మహోధృతంగా పెరిగింది. చెట్లు కూకటివేళ్లతో సహా ఎగిరిపోతున్నాయి. ఇద్దరం ఎంత జాగ్రత్తగా నడుద్దామన్నా కుదరడం లేదు. ఒకర్నొకరం పట్టుకుని చిన్నగా పాక్కుంటూ కొండ దిగుతున్నాం. ఇంతలో ఓ బలమైన జల్లు ఇద్దర్నీ ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసింది. కళ్లు మూసి తెరిచేంతలో ఇద్దరం విడిపోయాం. ఆ వేగంలో కొండవాలులోకి కొట్టుకుపోయింది మౌనీ. తన చేయి అందుకునేందుకు ప్రయత్నించినా కుదర్లేదు. కళ్లముందే చెట్ల మధ్య నుంచి కిందికి జారిపోయింది. మరుక్షణంలోనే మంత్రం వేసినట్టు గాలీ, వాన ఆగిపోయాయి. వేగంగా కొండదిగాను. దారంతా తను కనిపిస్తుందేమో అని చూశా. ఎంత వెదికినా తన జాడ కనబడలేదు. కన్నీళ్లు ఉబికి వస్తుంటే.. ఏం చేయాలో అర్ధంకాక చాలాసేపు నిలుచుండి పోయా. కాసేపటికి కొండచుట్టూ ఉన్న కంచెపై నా దృష్టి పడింది. కోపంతో ఊగిపోతూ కంచెని ధ్వంసం చేశా. రంగురంగుల జెండాలన్నింటినీ పీకిపారేశా. అప్పటికీ బాధ చల్లారడం లేదు. గుడిసె దగ్గరికి వెళ్దామనుకునేంతంలో.. ఎక్కడో ఆనకట్ట తెగినట్టు వరద ముంచుకొచ్చింది. ఈ కొండ అంచునుంచి అటు వైపున్న వాగువరకూ ఉంది ప్రవాహం. అక్కడే ఉన్న పెద్ద బండరాయిపైకెక్కి పడుకున్నా. పదేపదే గుర్తొస్తున్న మౌనీని తల్చుకుంటూ అలాగే ఉండిపోయాం.
మళ్లీ కళ్లు తెరిచేసరికి.. ఆకాశాన్ని నరుక్కుంటూ వస్తున్నాడు సూర్యడు. వరద లేదిప్పుడు. ఊరు కూడా. విషాదం ముగిసిపోయినట్టు.. శ్మశానాన్ని నిశ్శబ్దం పరుచుకుంది. ఒక్కడ్నే మిగిలిపోయా. అక్కడ నిలబడలేక సముద్రం దగ్గరకి నడిచా. అలా నీళ్లలోకి నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే.. నోరూ, ముక్కు, చెవులూ అన్నింటిలోకి నీరు దూరుతోంది. ఈత మర్చిపోయి, ఊపిరందక కొట్టుకుంటున్నా...
'మళ్లీ జన్మిస్తానా.. తనని కలుస్తానా..?'
కలవరిస్తూ కళ్లు నెమ్మదిగా తెరిచా. కల ధ్వంసమైంది. గదినిండా ఒకటే పొగ. రాత్రి చల్లటిగాలి కోసం తెరిచిన కిటికీలోంచి వస్తున్న పొగ గదినిండా కమ్మేసింది. ఊపిరాడనంత పొగ. లేచి లైట్ వేసి కిటికీ దగ్గరకొచ్చా. ఎవరో చెత్తకి నిప్పంటించి వెళ్లిపోయారు. కిటికీ మూసి ఫ్యాన్ ఆఫ్ చేసి బెడ్ పై కూర్చున్నా. టేబుల్ పై రాత్రి సగం తిని వదిలేసిన మెక్ ఎగ్ కోసం రెండు ఈగలు, కొన్ని దోమలు కొట్టుకుంటున్నాయి.
'ఒకటే ఉక్కపోత.. జ్ఞాపకాల కలబోతలా..'
బాత్రూమ్ లో కెళ్లి.. షార్ట్ తీసేసి షవర్ ఆన్ చేశా. తలపైనుంచి జారుతున్న నీళ్లలో కంటిధార కల్సిపోయింది. ఏడుపుని షవర్ కింద దాచుకోవడం అలవాటైపోయింది.
బాధ తగ్గిందనిపించాక షవర్ ఆఫ్ చేసి బైటకొచ్చా. గదిలో పొగ పూర్తిగా మాయమైంది. ఫ్యాన్ వేసుకుని అలాగే బెడ్ పై వాలిపోయా.
నిద్రొస్తుందా..?
ఏమో.. 'నాలో సగం లేదు.. మరో సగం జీవచ్ఛవం..'
కళ్లు మూసుకున్నా.. మళ్లీ కలొస్తే బాగుండు.
(వంగూరి ఫౌండేషన్ ఉగాది(2015) కథల పోటీల్లో.. మొట్టమొదటి కథ విభాగంలో బహుమతి వచ్చిన కథ.)
