వైట్ టైగర్

'They remain slaves because they cant see what is beautiful in this world-IQBAL'

భారతదేశంలో నీతి, నిజాయితీ, న్యాయం, ధర్మం అనేవి దరిద్రులు మాత్రమే పాటించాల్సిన నియమాలు. అగ్రవర్ణాల ధనవంతులు, పాలకులకి జీవితాంతం ఏదో ఒకరూపంలో సేవ చేసుకోవడమే దరిద్రుల విధిరాత. ఈ దరిద్రులు కట్టుతప్పకుండా కొందరు బానిస దేవుళ్లనీ సృష్టించారు. ఆ బానిస దేవుళ్ల జీవితం మొత్తం తమ యజమానుల పాదపూజ చేసుకోవడమే. కొండలు పెకళించే శక్తి ఉన్నా... కేవలం యజమానుల సేవే పరమావధిగా ఎలా ఉంటారో అరవింద్ ఆడిగ వైట్ టైగర్ నవల చెప్తుంది. అందులోంచి బైటపడాలంటే అడ్డదారి తప్ప మరోదారి లేని పరిస్థితుల్ని... తన హీరో బలరాం ద్వారా మనకి వివరిస్తాడు.

భారతదేశానికి రెండు ముఖాలు
ఒకటి లక్ష్మణ్‌గ‌ఢ్
రెండు బెంగళూరు

ఒకటి చీకటి
రెండు వెలుతురు

భారతదేశంలో రెండు రకాల మనుషులుంటారు
బలిసిన బాన పొట్టలు
బానిసత్వంలో కునారిల్లే చిన్న పొట్టలు

గాడ్స్ ఆఫ్ స్లేవ్స్...
ఉత్తమ బానిస ఎలా ఉండాలి ?
యజమానికి సేవ చేసుకోవడం తన పూర్వజన్మ సుకృతంలా భావించాలి. యజమాని కాళ్లు నొక్కుతున్నా తన కళ్లలో ప్రేమ కురుస్తూ ఉండాలి. వాడి కాలితో నెత్తిమీద తన్నితే... చిరునవ్వుతో స్వీకరించాలి. అన్నింటికంటే ముఖ్యంగా ప్రతిఫలం గురించి పెద్దగా ఆశించకుండా, అలసట అనేది తెలియకుండా పనిచేస్తూనే ఉండాలి.
నవల మొదటల్లో తన సొంత ఊరు గురించి వర్ణిస్తూ ఓ గుడి గురించి ఇలా చెప్తాడు బలరామ్.
"At the end of the market there is a tall, whitewashed, conelike tower, with intertwining snakes... inside you will find an image of a saffron coloured creature, half human half monkey-Hanuman, everyone's god in darkness. he was faithful servant of the god Rama, and we worship him in our temples because he is a shining example of how to serve your owners with fidelity, love, devotion.

These are gods they foisted on us. understand now, how hard it is for a man to win his freedom in india."

బఫెలో...
లక్ష్మణ్‌గఢ్‌ని శాసించే నలుగురు ధనవంతుల్ని నాలుగు జంతువుల పేర్లతో పిలుచుకుంటుంటాడు బలరాం. బర్రె, అడవి పంది, బలిసిన కాకి, ముంగిస. వీటన్నింటిలో బర్రె గురించి తను చెప్పే విధానం బాగుంటుంది. అది నాకు ఈ దేశ ప్రభుత్వాన్ని గుర్తు చేసింది. కార్పొరేట్ కంపెనీల్ని కళ్లముందు నిలిపింది. 
తన ఇంటి ముందు కట్టేసి ఉండే బర్రెని ఇలా వర్ణిస్తాడు బలరాం. 'మా ఇంట్లో అందరికంటే బలిసి ఉండే ప్రాణి అది. దాని శరీరం నున్నగా మెరిసిపోతూ ఉంటుంది. ఎల్లవేళలా అది ఏ పనీలేకుండా ఇంటి ముందు కూర్చుని ఉంటుంది. దాన్ని బలంగా ఉంచడమే... అన్ని ఇళ్లల్లోని ఆడవాళ్ల అందరి లక్ష్యం అన్నట్టు పనిచేస్తారు. అదేమైనా దయతలచి కాస్త ఎక్కువ పాలు ఇస్తే... అమ్ముకోవచ్చని ఆశ.'

కోళ్ల గూడు...
భారతదేశంలో పేదరికాన్ని, బానిస బతుకుల్ని కోళ్లగూడుతో పోలుస్తాడు బలరాం. 'చికెన్ షాపులో కోళ్ల గూడుని ఎప్పుడైనా చూశారా..? ఒక పక్క తమ సోదర కోళ్లని నరుకుతూ ఉన్నా... గూడులోని కోళ్లలో ఎలాంటి చలనం ఉండదు. తర్వాత వంతు తమదే అన్న స్పృహే వాటికి ఉండదు. గూడు బద్దలు కొట్టుకుని బయటపడటానికి అవి ఎలాంటి ప్రయత్నం చేయవు.'

నవలలో మరోచోట బలరాం అంటాడు... 'ఈ కోళ్లగూడుని నియంత్రించడానికి వాటి యజమాని ఎలాంటి ప్రత్యేక చర్యలు తీసుకోవాల్సిన పనిలేదు. అది లోపల్నించే నియంత్రించబడుతుంది. బానిసత్వంలో బతికే జనాలే... మరొకడు అందులోంచి బయటపడకుండా చూసుకుంటుంటారు.'

ల‌క్ష్మ‌ణ్‌గ‌ఢ్‌ని చీక‌టితో.. బెంగ‌ళూరుని వెలుతురుతో పోలుస్తాడు అర‌వింద్ ఆడిగ‌. న‌వ‌ల మొద‌ట్లోనే ఈ దేశం త‌న‌లో త‌నే రెండు దేశాలుగా ఉంద‌ని చెప్తాడు. స‌ముద్రం ఈ దేశానికి వెలుతురు తెస్తుంటే... న‌ది చీక‌టిని మోసుకొస్తోంది అంటాడు. ఈ దేశంలో స‌ముద్రంతో సంబంధ‌మున్న ప్రాంత‌మంతా వెలుతురు నిండి ఉంది. కానీ జీవ‌న‌ది గంగ‌ పారే చోట చీక‌టి నిండి ఉంది అంటాడు.

నవల సారాంశం అంతా తనే రెండు వాక్యాల్లో చెప్తాడు. 
'i was looking for the key for years
but the door was always open'

(ఇంగ్లీషులో ఏకబిగిన చదివిన మొట్టమొదటి నవల. ఇంగ్లీష్ అర్ధం చేసుకోవడం కొంచెం బెటర్ అయినట్టే అనిపిస్తోంది.)

లాక్ అండ్ సెర్చింగ్

మూడు రోజుల క్రితం లాక్ సినిమా చూశా. ఇప్పుడే సెర్చింగ్ మూవీ చూశా. రెండింటి గురించి విడివిడిగా రాయొచ్చు. కానీ కలిపి రాయాల్సిన సినిమాలు అనిపిచ్చింది. 

లాక్...

ఒక కారు, ఫోన్, టామ్ హార్డీ. అంతే సినిమా. మూవీ మొత్తం ఐవన్ లాక్(టామ్ హార్డీ) మాత్రమే కనిపిస్తాడు. ఒకే ఒక్క షాట్ లో రోడ్డు మీద కొందరు నిలబడి కనిపిస్తారు. అంతే. సినిమా అంతా ఫోన్ లో మాట్లాడుతూ, కారు నడుపుతూ ఉంటాడు టామ్ హార్డీ. ఇట్స్ బోరింగ్ కదా. బట్ ఇట్సే బోరింగ్ మాస్టర్ పీస్. 

సెర్చింగ్...

ఈ సినిమా కోసం దాదాపు 6 నెలల నుంచి సెర్చ్ చేస్తుంటే. నిన్న ప్రైమ్ వీడియోలో దొరికింది. సినిమా మొత్తం కేవలం ల్యాప్ టాప్ స్క్రీన్ మాత్రమే కనిపిస్తుంది. అందులోనే వాట్సాప్ మెసేజ్ లు, వీడియో చాటింగ్స్, ఫేస్ బుక్, రకరకాల సోషల్ మీడియా సైట్స్. వీటితోనే ఒక నరాలు తెగే ఉత్కంఠ భరిత సినిమా తీశారు.

లాక్ (మే బీ లోక్ కావచ్చు. లేదా లా..కి, లో..కి మధ్యలో పలకాలేమో) సినిమాలో ఒకే ఒక్క క్యారెక్టర్ కనిపిస్తుంది. కానీ వినిపించే క్యారెక్టర్లు చాలా ఉన్నాయి. కేవలం ఒకేసారి సెక్స్ పాల్గొంటే గర్భం దాల్చి, బిడ్డని కనడానికి సిద్ధంగా ఉన్న ఒకామె... లాక్ భార్య, ఇద్దరు కొడుకులు, లాక్ చేస్తున్న కన్ స్ట్రక్షన్ వర్క్ కి సంబంధించి ఆదేశాలు జారీ చేసే వ్యక్తి, లాక్ నుంచి ఆదేశాలు అందుకునే వ్యక్తి ... ఇలా చాలామందితో లాక్ ఫోన్ సంభాషణలు కొనసాగుతుంటాయి. సినిమా స్టార్టింగ్ లో కాస్త బోర్ అనిపించింది. వినోద్ చెప్పాడని ఓపిగ్గా చూశా. రేప్పొద్దునే తన కెరీర్లోనే అత్యంత ముఖ్యమైన పనిపెట్టుకుని, రాత్రికి భార్యాపిల్లలతో కలిసి ఫుట్ బాల్ మ్యాచ్ చూట్టానికి సిద్ధమై... అన్నింటినీ వదిలేసి తనకి పెద్దగా పరిచయమే లేని, కేవలం ఒక్కరాత్రి సెక్స్ తో తన బిడ్డకి తల్లవుతున్న స్త్రీ కోసం తనెందుకు వెళ్తున్నాడో అర్ధమయ్యేకొద్దీ ఇది నెయిల్ బైటింగ్ సినిమా అయిపోతుంది. టామ్ హార్డీ నటన, స్టీవెన్ నైట్ స్క్రీన్ ప్లే డైరెక్షన్... సినిమాని చివరి వరకూ వదలకుండా చూసేలా చేస్తాయి. 

సెర్చింగ్ ప్లే చేయగానే.. నా డెస్క్ టాప్ వాల్ పేపర్ మారిపోయింది. ఆ వాల్ పేపర్ మార్చి చాలా రోజులయింది. మళ్లీ ఎలా వచ్చింది అనుకుంటుంటే... నాకు తెలియకుండానే డెస్క్ టాప్ ఫోల్డర్స్ ఓపెన్ అవుతున్నాయి. నిజానికి అది నా డెస్క్ టాప్ కాదు. సినిమా ఓపెనింగ్ సీన్ అది. ల్యాప్ టాప్ స్క్రీన్ మీద సినిమా ప్రారంభం అవుతుంది. కొద్ది క్షణాల తర్వాత ల్యాప్ టాప్ ఓనర్ కిమ్.. తన కూతురు మార్గోకి వీడియో కాల్ చేస్తాడు. ఇద్దరూ కాసేపు మాట్లాడుకున్నాక, ల్యాప్ టాప్ షట్ డౌన్ చేస్తాడు కిమ్. అర్ధరాత్రి మార్గో నుంచి కాల్ వస్తుంది. కిమ్ ఫుల్లుగా నిద్రపోతుంటాడు. ల్యాప్ టాప్ స్క్రీన్ పై కాల్ కట్ అవుతుంది. ఇంకో రెండు సార్లు కాల్ వచ్చి కట్ అవుతుంది. ఉదయం లేచి మిస్డ్ కాల్స్ చూసుకుని కూతురికి కాల్ చేస్తాడు. నో రెస్పాన్స్. తన ఫ్రెండ్స్ కి కాల్ చేస్తాడు. నో రెస్పాన్స్. అక్కడ్నించి కూతురు జాడ కనుక్కోవడమే సెర్చింగ్. రోటీన్ స్టోరీ కదా. కానీ ఈ సినిమా మొత్తం కిమ్ ల్యాప్ టాప్ లోనే జరుగుతుంది. ఎవ్రీథింగ్ ల్యాప్ టాప్ పాయింటాఫ్ వ్యూ నుంచే చూపిస్తాడు డైరెక్టర్ అనీష్ చాగంటి. ప్యూర్ బ్రిలియన్స్ అంటే ఏంటో ఈ సినిమా చూస్తే అర్ధమవుతుంది. 

నాలుగు రోజుల వ్యవధిలో చూసిన ఈ రెండు సినిమాలు... న్యూ వే ఆఫ్ ఫిల్మ్ మేకింగ్ కి పర్ఫెక్ట్ ఎగ్జాంపుల్స్.

మాంచెస్టర్ బై ద సీ

మృత్యువు. 
కనుచూపు మేరంతా మంచులా గడ్డకట్టుకుపోయిన మృత్యువు. 
ఎంత తవ్విపోద్దామన్నా ఎడతెగని విషాదపు మంచు. 
పాయింట్ బ్లాంక్ లో బుల్లెట్ దించేసుకుంటే బాధ దిగిపోతుంది. కానీ చావనివ్వదు, బతకనివ్వదు. కాస్తంత చిరునవ్వుని ముఖం మీదకి తెచ్చుకుందామన్నా తీరికలేనంత వేదన.

చిన్నప్పుడెప్పుడో మాతృదేవోభవ చూసినప్పుడు ఇంతలా ఏడ్చా. దీనెమ్మ సినిమా... ఆ యాక్టింగ్ ఏందసలు. వాడి ఒళ్లంతా విషాదమే. వాడి చూపు, నడక, పని... ఆఖరికి ఎవర్నైనా కొడుతున్నా ఏడుపొచ్చేంత విషాదం. ప్రపంచం నుంచి తనని తాను వెలి వేసుకున్నట్టు.. సినిమా మొదటి నుంచి చివరి వరకూ విషాదం తప్ప తన ముఖంలో మరో ఎక్స్ ప్రెషన్ ఉండదు. కేవలం ఫ్లాష్ బ్యాక్ రివీల్ అయ్యే సీన్లలోనే ఆ ముఖంపై నవ్వు కనిపిస్తుంది. ఎవరితో అయినా కాసేపు మాట్లాడటం కూడా తన వల్ల కాదన్నంత బాధ. 

కేసీ అఫ్లెక్... బెన్ అఫ్లెక్ తమ్ముడు. గుడ్ విల్ హంటింగ్ లో అన్నతో పాటు చిన్న రోల్. ఓషన్స్ లెవెన్, ట్వల్వ్, థర్టీన్ లలో కూడా ఉంటాడు. అవుటాఫ్ ఫర్నేస్ లో క్రిస్టియన్ బేల్ సోదరుడిలా చిన్నపాత్రలో కూడా ప్రత్యేకంగా కనిపిస్తాడు. మాంచెస్టర్ బై ద సీ చూశాక వీడికి ఈ మధ్యెప్పుడో ఆస్కార్ వచ్చింది కదా అని గుర్తొచ్చింది. వెతికితే ఈ సినిమాకే వచ్చిందది.  ఆస్కార్ ఏంది, ఏదైనా ఇచ్చెయ్యచ్చు

సినిమా మొత్తంలో ఒక్కచోట కూడా తను ఏడవడు. ఒక సీన్ లో లీ షాండ్లర్(కేసీ అఫ్లెక్)తో మాజీ భార్య ర్యాండీ కాసేపు మాట్లాడాలంటూ ఏడుస్తూ బతిమాలుతుంటుంది. తను మాత్రం క్యాజువల్గా 'నా వల్ల కాదు. వెళ్లిపోవాలి' అంటుంటాడు. మన కళ్లవెంట మాత్రం కన్నీళ్లు కారిపోతుంటాయి. మనస్పూర్తిగా ఏడవాలనుకుంటే ఈ సినిమా చూడొచ్చు. స్లో బర్నింగ్ స్టోరీ. సూపర్బ్ స్క్రీన్ ప్లే. అందుకే ఒక్క ముక్క కూడా స్టోరీ చెప్పాలనిపించడం లేదు.

ద బాయ్ హూ హార్నెస్డ్ ద విండ్

కొన్నిసార్లు అవి కలలు
కొన్నిసార్లు అబద్దాలు
తీరని కలలు
అబద్దాలై ఆవిరైపోతాయి
కానీ కల అబద్ధం కాదు
నిజం కాకపోవచ్చు అంతే...
ఆకలి అందర్నీ తినేస్తుందేమో కానీ
ఆశల్ని కాదు
కలల డైనమోకి
కాస్తంత శక్తి ఇచ్చి చూడు
గాలి నీరవుతుంది
నేల బంగారం అవుతుంది


(వాటే మూవీ.. సినిమాలో బాగా నచ్చిన సీన్... విలియం, కుక్కతో కలిసి చిన్న గుట్ట మీదకి ఎక్కి చెట్లు కొట్టే సన్నివేశం చూస్తాడు. అదే సమయంలో మరో వైపు నుంచి మాస్క్ వేసుకున్న ఇంకో చిన్న కుర్రోడు కూడా అదే సన్నివేశం చూస్తుంటాడు. అటే చూస్తూ చూస్తూ వీళ్లిద్దరూ ఒకర్ని ఒకరు చూసుకుంటారు. ఆ సీన్ పిక్చరైజేషన్ బాగా వచ్చింది.)

గరుగు చెప్పిన కథ

ఊరికి ఉత్తరాన హద్దు గీసినట్టు తాడిచెట్లు. వాటికి పర్లాంగు దూరంలో గరుగు. దాని తర్వాత నక్కలబోడు. దానికి పైన దోసకాయలబోడు. ముందుకుబోతే పీసెర్లకొండ. ఆ కొండలో కానీ, ఈ పక్క మాలకొండ అడివిలో కానీ, మా ఊరికి దిగవనున్న మల్లప్పగొందిలో కానీ లేని సక్కదనమేందో.. గరుగులో ఉన్నట్టనిపిచ్చేది. మహాకాయుడెవుడో రొమ్మిర్సుకుని పడుకున్నట్టు ఉంటదా గుట్ట. దాన్నిండా యాడచూసినా తెల్లటి కన్నెరాళ్లే. గుట్టకాడికి ఎప్పుడు పొయినా ఎవురో గుసగుసలాడుతున్నట్టనిపిచ్చేది. ఆ ఏపు పెద్దగా మనుషులు పొయ్యేది కూడా లేదు. నాకు మాత్రం అటొచ్చినప్పుడల్లా తెలిసిన మనిసెవురో తిరుగుతున్నట్టనిపిచ్చేది. అక్కి దాసరోడి గురించి ఇన్న కతలన్నీ గుర్తుకు వచ్చేయి.

అక్కి దాసరోడు, అక్కిపిచ్చోడు…

రెండు పేర్లు, రెండు రకాల కతలు. మనిసొకడే.

సిన్నప్పుడు బడికిపోతుంటే పెద్దూరు పిల్లోల్లు అక్కిపిచ్చోడి గురించి కతలుకతలుగా చెప్పేవోళ్లు. వాడు ఉచ్చ పోస్తే రాతిమీద కూడా పెచ్చులు ఎగిరి పొయ్యేయంట. పిగిలీ కొడితే రెండు మైళ్లదూరం ఇనిపిచ్చేదంట. మా ఊరడివిలో ముగ్గురు దొంగోళ్లతో రోజంతా యుద్ధం చేసి సంపిండంట. అక్కోడి గురించి ఇట్టాంటి కతలెన్నో.

‘ఆరున్నర అడుగల ఎత్తు మనిషి. ఈపు మీదికి జారిన జుట్టు, నాపరాయిలాంటి నల్లని నుదురు, పెద్దపెద్ద కనుగుడ్లు, పొడుగ్గా బండలాంటి ముక్కు, మెలితిరిగిన మీసాలు, మోకాళ్లు తాకే చేతులు, కొండలాంటి గుండె. ఈయన్నీ మామూలు విషయాలే. అక్కోడి తొడల్లో ఉంది అసలైన మర్మం’.

అదే ‘సంజీవి’. మనిషికి సావులేకుండా చేసే సంజీవి.

అక్కోడంటే ఇప్పుటి మనిషి కాదు. అరవై డెబ్బయ్యేళ్ల కిందటిమాట. మాయత్త, మానాయన బుడ్డబుడ్డ పిల్లోళ్లుగా ఉన్నప్పటి సంగతి. అడివే వాడికి గూడు. అప్పుడప్పుడూ చేతిలో సితార పట్టుకుని అడుక్కోడానికి ఊర్లమీదికి వచ్చేవోడంట. వాడికి బిచ్చమెయ్యడానికి మాత్రం ఆడోళ్లు బైటకొచ్చేవోళ్లు కాదంట. ఆడమనిసిని చూస్తే శివాలెత్తి పోతాడనేవోళ్లు. కన్నారా చూసిండా, ఆ మనిసిని వదిలేవోడు కాదంట. కొంతమంది మటుకు ‘అసలు అక్కిదాసరోడి పాట, వాటం చూసి ఆడోళ్లే వాడినెతుక్కుంటా పొయ్యేవోళ్లు’ అన్నరు. వాడెప్పుడూ ఎవుర్నీ ఏదీ చేసినట్టు చూసినోళ్లే లేరంటరు. వాడు సితార మీటుతూ, పాడుతుంటే ఏ జీవైనా ఒళ్లుమరిచిపోవాల్సిందే అంట. వాడి గురించి ఇన్న కతలన్నీ గుర్తొస్తా ఉంటే గరుగు మీద కాసేపు కూర్చోవాలనిపిచ్చింది. అప్పుడు మల్లప్పగొంది మీదికి దిగతా ఉంది పొద్దు. ఆడ కూచ్చుని చూస్తా ఉంటే.. డెబ్బయ్యేళ్ల కిందికి పొయింది ఊరు. మిద్దెలన్నీ మాయమయినయి. అడివితో అల్లుకుపోయిన గుడిసెలతో.. చిన్నపల్లె కళ్లముందుకొచ్చింది.

***
మాలకొండ అడివిలోంచి మా ఊళ్లోకొచ్చే సన్నని బాటమీద.. ఆరున్నరడుగుల మనిషి. మోకాళ్లకి కాస్త కిందకి కట్టిన పంచె, మెడమీద పాత కండవ తప్ప ఒంటిపై మరే గుడ్డా లేదు. మిట్టమధ్యాన్నం. గాలికి ఎర్రమట్టి ఎగిరిపోతా ఉంది. చేతిలో ఉన్న సితారని మీటుతూ మెల్లగా నడుస్తుండు. అక్కిదాసరోడు ఊళ్లోకి వచ్చేసరికి.. ఎండ సెగకి తట్టుకోలేని చంటోళ్లు గుక్కపట్టి ఏడుస్తా ఉన్నరు. సిత్రంగా వాళ్లంతా గాలి జోలపాడినట్టు నిద్రలోకి జారుకున్నరు. వాడు అట్టనే సితార వాయిస్తూ ఇళ్లన్నీ తిరిగి రెండు సంగటి ముద్దలు, ఇంత గోగాకు పచ్చడి సంపాయించి బడికొట్టం ముందుకి చేరిండు. ఆడ్నే ఉన్న రావిచెట్టు కింద కూర్చోని సితార తీగల్నిసరిచేసుకుంటుంటే.. కొట్టంలోంచి అయివోరు, అక్కోడ్ని చూసి పలకరించినట్టు నవ్విండు. బదులుగా తను సితార తీగల్ని మీటిండు. బళ్లో పిల్లోళ్లంతా బైటకొచ్చి నిలబడ్డరు. పదినిమిషాల పాటు ఏకబిగిన సితార వాయించి ఆపిండు అక్కోడు. పిల్లోళ్లంతా మాటలు మర్సిపోయి మిటుకూమిటుకూ చూస్తా ఉన్నరు.

అప్పుడే బడికొట్టానికి తూరుపుపక్క వీధిలో ఉన్న ఇంట్లోంచి కడవెత్తుకుని బైటకొచ్చిందొకామె. పెదకాపు చెల్లెలు. భర్త చచ్చిపోడంతో అందమ్ముల ఎదానే ఉంటా ఉంది. పేరు కొండమ్మ. నడిసొత్తున్న నల్లతాసులా ఉంది మనిషి. నెలవంకతో చెక్కిన గెనేటి రాయి బొమ్మలా ఉంది. కడవ తీసుకుని బడికొట్టానికి పడమటి పక్క ఉన్న బాయి దగ్గరికిపొయింది. అటే చూస్తున్న అక్కోడు సితార పట్టుకునే పైకి లేసి, బాయికాడికి నడిచిండు. పిల్లోల్ని మధ్నాన్నం కూటికి ఇంటికి పంపిన అయివోరు.. అడనే కూచ్చోని బాయి దిక్కుకే చూస్తాఉండు.

కొండమ్మ నీళ్లు తోడి కడవకి పోసుకుని ఎత్తుకోబోయేసరికి.. ఆడికి చేరిండు అక్కోడు. దోసిలి పట్టి మంచినీళ్లు పొయ్యమన్నడు. వాడినట్టాగే చూస్తా.. చేదని మళ్లీ బాయిలోకి ఇడిచి నీళ్లు తోడింది. కొండమ్మ కళ్లలోకి అక్కోడి చూపులు గుచ్చుతుంటే.. వాడి చేతివేళ్లని మీటతా ఉన్నయి ఆయమ్మి చూపులు. అట్టనే చూస్తా చేదడు నీళ్లు తాగిండు. నీళ్ల కడవతో తను పోతాఉంటే.. సితార అందుకున్నడు.

కోటే నన్నిడనాడకే
ఓ చిలకల కోటే.. చిట్టెపు రైక
గోటిరైకా.. కొబ్బిరిపొడుమా
కోటే నన్నిడనాడకే…
సేను కాడికి నువ్వే రాయే
శనగపీకను నేనే వస్తా..
నా సాయ నువ్ చూడకపొయినా
శనగమండతో చతురులు ఆడే
కోటే నన్నిడనాడకే
ఓ చిలకల కోటే.. చిట్టెపు రైక
గోటిరైకా.. కొబ్బిరిపొడుమా
కోటే నన్నిడనాడకే
బాయి కాడికి నువ్వే రాయే
నీళ్లు తోడను నేనే వస్తా
నా సాయ నువ్ చూడకపొయినా
నీళ్ల కడవతో చతురులు ఆడే…

కొండమ్మ నీళ్ల కడవతో ఇంట్లోకి పోడంతో.. పాట ఆపి మళ్లీ రావిచెట్టుకిందకొచ్చిండు.

సంగటి ముద్దలు మింగతా ఉంటే..

‘ఆడమనిషి మీద అతిగా బెమలు పెంచుకున్నోళ్లంతా చరిత్రలో రాక్షసులు, పిచ్చోళ్లుగా మిగిలిపొయిన్రురా’

అయ్యవోరి మాటకి తలెత్తి.. ఎర్రినవ్వొకటి నవ్విండు.

‘నీకాడ సంజీవిని ఉందంట గదరా.. తల బద్దలుకొట్టినా ఏంగాదంట..?’

సంగటి ముద్ద గోగాకు పచ్చడిలో తిప్పుతా.. ‘ఊరుకో అయివోరా.. నాకాడ యాముంది’ అంటూ ముద్ద నోట్లో పెట్టుకున్నడు.

‘ఒరేయ్ దరిద్రుడికి సంజీవి కాదు, అమృతం దొరికినా ఈ బూమ్మీద బతకడం కష్టమే గుర్తుబెట్టుకో’

అయివోరొంక అట్నే చూస్తా సంగటి తిన్నడు అక్కోడు.

‘అయినా మంచి వయసులో ఉన్నవు. ఏదొక పనిచేసుకుని బతక్క ఈ అడువులెమ్మట తిరగడమెందుకు..?’

కాసేపాగి ఓ వెర్రినవ్వు నవ్విండు అక్కోడు. సంగటి తినడం పూర్తిచేసి పైకి లేసిండు.

ఇందాక వచ్చిన దిక్కుకి కాక.. మంచినీళ్ల బాయి మీదగా, గరుగు కింద ఉన్న చెరువుకట్ట పక్కకి నడుచుకుంటా పొయిండు. పెదకాపోళ్ల చేను దిక్కుకి పొయి చెట్లలో కలిసిండు. కూటికి పొయిన పిల్లోళ్లు మళ్లీ రావడంతో బడికొట్టంలోకి పొయిండు అయివోరు.

పొద్దుగూకే యాలకి పల్లెంతా గుబట్లాడతా ఉంది. అక్కోడు కొండమ్మని పట్టుకున్నడంట. చేలో గడ్డికిపోతే మీదపడ్డడంట. కొండమ్మ, వాళ్ల ఒదిన.. తప్పించుకుని పరిగెత్తుకుంటా ఒచ్చిన్రంట. ఇదీ వార్త. చెరువుకట్టకి పై ఎత్తున ఉంది పెదకాపు చేను. చేను మధ్యలో ఆరు మట్ల లోతున్న బాయి. బాయొడ్డున ఉన్న గుట్ట పక్కనుంచి మీదకొచ్చిండంట వాడు. కొండమ్మోళ్ల వదినే ఇదంతా చెప్పిందంట. వాడ్నించి అంత దూరం నుంచి తప్పించుకుని వచ్చిన్రంటేనే, అదేదో సాహసం లాగా చెప్పుకుంటా ఉన్నరు ఊళ్లో.

రాత్రికి బడికొట్టం దగ్గిర పంచాయతి పెట్టిండు పెదకాపు. అక్కిదాసరోడు ఊళ్లోకి వస్తే నరికెయ్యడమేనని తీర్మానం చేసిండు. పెదకాపుకి అయినోళ్లు, కొంతమంది కుర్రోళ్లు ఆ మాటకే ఓటేసిన్రు.

‘మొన్నామధ్యన పీసెర్లకొండకి గడ్డికి పొయిన ఆడోళ్ల ఎంట కూడా పడ్డడంట’ గుంపులోంచి ఎవురో గట్టిగా అన్నరు.

‘ఆ దాసరోడు మన ఇళ్లళ్లో అడక్కతింటా.. పాటలు పాడతడా’ నలుగురైదుగురు అక్కసు ఎళ్లగక్కిన్రు.

‘అసలింత పని చేసినోడు మళ్లీ ఊళ్లోకి వస్తడా.. వదిలెయ్యన్రా’ అన్నరు కాస్త వయసులో పెద్దోళ్లు.

‘వాడు పిచ్చినాకొడుకు.. అడక్క తినడానికి కచ్చితంగా వస్తడు. సంపితీరాల్సిందే’. పెదకాపు గట్టిగా అన్నాక ఇంకెవురూ మాట్లాడలేదు.

***
తెల్లారింది. రాత్రి పంచాయతీ సంగతి మర్సిపొయిన ఊరిజనం.. ఎవురి పనుల్లోకి వాళ్లు పోతా ఉన్రు. పొద్దు బారెడు పైకెక్కినాక.. సితార మోగింది. ఊరంతా ఉలుకూపలుకూ లేకుండా అయిపోయింది. మంచినీళ్ల బాయిదగ్గర ఎవురో పిల్లోళ్లు. నీళ్లు చేదుకుంటుంటే పొయిండు అక్కోడు. చేదిన నీళ్లు, కడవలు ఆడ్నే పడేసి పరిగెత్తిన్రు వాళ్లు. సితార పక్కనబెట్టి చేదలో నీళ్లు దోసిటతో తాగుతుంటే.. తలమీద ఠంగ్ మని దెబ్బ. ముందుకి పడబోయి తట్టుకుని నిలబడ్డడు. చేతిలో ఉన్న చేదని తీసుకుని.. సర్రున ఎనక్కి ఇసిరిండు. పెదకాపు పక్కనున్న మనిషి నాలుగడుగుల దూరంలో పడ్డడు. పెదకాపు చేతిలో ఉన్న కర్ర చూసి, తననీ లాగి ఒక్క తన్ను తన్నిండు. ముందు పడినోడి పక్కనే పెదకాపు పడ్డంతో ఇంకో ఇద్దరు గుమ్మునుండిపొయిన్రు. కిందపడ్డోళ్ల దగ్గరికి పోయి లేపి నిలబెట్టిన్రు.

‘నా కొడకా.. నువ్వియ్యాల సచ్చినవ్ ఆగు..’ అంటా చరచరా నడస్తా పొయిండు పెదకాపు. పక్కనున్న ముగ్గురు కూడా.
వాళ్ల పోతున్న దిక్కే అర్ధంకానట్టు చూస్తా బాయి కాడనే కాసేపు నిల్చుండు అక్కిదాసరోడు. నెత్తి మీద తగిలిన దెబ్బని తడుముకుంటా. తర్వాత బడికొట్టం దగ్గరికి చేరిండు. రావిచెట్టుకి ఆనుకుని కూర్చుని సితార చేతిలోకి తీసుకున్నడు. కొట్టంలో ఉన్న అయ్యవోరు, అక్కోడి పక్కకి భయంభయంగా చూస్తా ఉండు. వాడు మాత్రం ఎప్పుటిలాగే కళ్లు మూసుకుని తీగల్ని మీటుకుంటూ రాగం తీస్తున్నడు. ఇంతలో చెట్టు ఎనక చప్పుడయింది. లేచేలోపే.. పగ్గంతో అక్కోడ్ని చెట్టుకు లాగి కట్టిన్రు. పెదకాపుతో కల్సి 20మంది దాకా ఉన్నరు. చేతిలో ఉన్న కర్ర విరిగిపోయేదాకా కొట్టిండు పెదకాపు. నోటికొచ్చిన బూతులన్నీ తిడుతూ. తర్వాత వాడు తప్పించుకోకుండా జాగ్రత్తగా చెట్టునుంచి విప్పి ఎద్దులబండి ఎనక కట్టేసిన్రు అక్కోడ్ని. అప్పటికే వాడి తలపగిలి రక్తం కారతా ఉంది. సితార వైపే చూస్తా ఉండు అక్కోడు. పెద్ద బండొకటి తీసుకుని ఒక్కదెబ్బకి దాన్ని బద్దలుకొట్టిండు పెదకాపు. గింజుకుంటా ఉన్నడు అక్కోడు. చుట్టూ ఉన్న కొంతమంది ఆడోళ్లు.. వాడిపాపాన వాడు పోతడు వదిలెయ్యండని అన్నా పెదకాపు విన్లేదు. అంతకుమించి గట్టిగా అడగడానికి.. అక్కోడు ఆడున్న ఎవురికీ చుట్టం కాదు. వాడు పాడుతుంటే మైమరిచిపోయి ఓ సంగటిముద్ద పడేసినోళ్లంతా.. ఇప్పుడు జాలి చూపులు పడేయడం తప్ప ఏం చేయలేకపోయిన్రు. వాడు సితార మీటినప్పుడల్లా గుండెల్లో కోసినట్టు అనిపించినోళ్లు.. ఇప్పుడు కసి తీర్చుకుంటున్రు.

బడికొట్టం దగ్గరే ఉంటే ఇబ్బందిగా ఉంటదనో ఏమో.. ‘ఈడ ఒద్దురా గరుగుమీదకి తీసకపోదాం పాండి’ అన్నడు పెదకాపు. బండిని కదిలించి అక్కోడ్ని ఈడ్చుకుంటా పొయిన్రు. గరుగుమీదకి పొయ్యేసరికి పొద్దు నెత్తిమీదకి వస్తా ఉంది. ఎద్దుల్ని కాడి ఇప్పి చేను మీదకి తోలిన్రు.

‘కొట్టన్రా నా కొడుకుని’ పెదకాపు ఆ మాటన్నడో లేదో నలుగురు ముందుకొచ్చిన్రు.

బండెనక పక్క కటేసిన్రు అక్కోడ్ని. ఊళ్లోంచి ఈడ్చుకొచ్చేటప్పుడే చేతులకి కట్టిన తాళ్లు తెంపుకోడానికి చూసిండు. ఆడోళ్ల బారు ఎంట్రుకలతో పేనిన బలమైన తాళ్లు ఇప్పుకోడం వాడి వశం కాలా. కానీ బండి ఎనకున్నకొయ్య మీద చేతలకి పట్టుచిక్కింది. అంతే బలంకొద్దీ బండిని లేపి ఒక్క ఇసురుతో చుట్టూ తిరిగిండు. అంతపెద్ద బండి కూడా పట్టెమంచం తిరిగినట్టు గాల్లో తిరిగింది. అప్పుడే ఉరుక్కుంటా వచ్చిన నలుగురిలో ఇద్దరికి బండి నొగలు తాకింది. పక్క ఎముకలు ఇరిగినట్టు ఫళక్కుమని చప్పుడొచ్చింది. ఇంకో ఇద్దరు ముందే ఎనక్కి దూకి తప్పించుకున్నరు. కిందపడ్డోళ్లని చూసి మనుషులంతా రాక్షసులైపొయిన్రు. గరుగు మీద దొరికిన రాళ్లు తీసుకుని అక్కోడి మీదకి ఇసరసాగిన్రు. బండిని చాటుచేసుకుని కాచుకున్నా ఒకటీ అరా రాళ్లు వాడి ఒంటికి తగల్తనే ఉన్నయి. అదే అదునుగా పెదకాపు, ఇంకో ఇద్దరు కర్రలు తీసుకుని వాడిమీదకి వచ్చిన్రు. తర్వాత వాడు చేసేదేం లేకుండాపోయింది. నెత్తురు పూసుకుంటా ఉన్న గరుగుని చూసి బయపడినట్టు.. పొద్దు మబ్బుల మద్దిన దాక్కుంది. దూరంగా ఉన్న ఎద్దులు మేత మానుకుని ఇటే చూస్తా నిలుచున్నయి.

మద్దినేల నుంచి పొద్దు కొండలో పడేదాకా అక్కిదాసరోడి మీద కసితీర్చుకుంటనే ఉన్నరు. ఒంట్లో ఉన్న ఎముకల్ని గుల్ల చేసిన్రు. ముక్కూ మొకం యాకం అయిపొయినయి. ముందుకుపడిన జుట్టులోంచి నెత్తురు కారతా ఉంది. నోటిలోంచి సొంగ పడతుంది. కానీ అప్పుటిదాకా వాడి కంట్లోంచి మాత్రం నీళ్లు రాలేదు. ఊరి దిక్కుకే ఉన్నయి చూపులు. ఇంతలో ఎవురో అక్కిదాసరోడి చేతివేళ్లని విరగ్గొట్టిన్రు. ఎన్నో పాటలు, పదాలకి సొరాలు కట్టిన వేళ్లు. బాధగా మూలిగిండు. కంట్లోంచి తొలి నీటిబొట్టు రాలింది. ఎవురికోసమో చూస్తా ఉన్న ఆ కళ్లు.. చేతివేళ్లవైపు తిరిగినయి. చూపులతోనే వాటిని ఆఖరుసారి తడుముకున్నడు. కన్నీళ్లవరద మళ్లీ ఆ అవకాశం ఇయ్యలేదు. కొండలాంటి మనిషి ఇప్పుడు ఒళ్లంతా నలిగిపోయి.. బండి గానుకి అనుకుని కూర్చొని ఉన్నడు. ఒంటి మీద దెబ్బ పడ్డప్పుడల్లా.. వాడు ఒళ్లు కదులుతోందంతే. చివరికి బలమంతా కూడగట్టుకుని ‘రేయ్ ఆపండ్రా’ అని బారంగా అరిచిండు. పెదకాపు చెయ్యెత్తి అందరికీ సైగ చేసి, వాడి దగ్గరకొచ్చిండు.

కుడితొడని చీల్చమంటూ.. సగం మాటలు, సగం సైగలతో చెప్పిండు అక్కోడు. కత్తి తీసుకొచ్చిండు పెదకాపు తమ్ముడు. కుడితొడని రెండంగులాల లోతున కోసిండు. తెల్లటి నరం లాంటిదేదో ఎగిరి బైటపడింది. పెదకాపు ముందుకి వంగబోయేసరికి.. ఎందుకో ఒక్కసారిగా గింజుకున్నడు వాడు. మళ్లీ అంతా మీద పడ్డరు. కాసేపటికి అక్కోడిలో కదలిక ఆగిపొయింది.

గరుగు మీద చిమ్మిన నెత్తురు అద్దినట్టు.. కొండలో పడుతోన్న పొద్దు రక్తపు ముద్దలా ఉంది. అప్పటిదాకా కసితో వాడ్ని చంపినోళ్లలో క్రమంగా భయం కమ్ముకుంటా ఉంది. వాడెక్కడ మళ్లా లేస్తడో అన్న భయం. పెదకాపు ఇద్దరు కుర్రోళ్లని ఊళ్లోకి పంపిండు. నాలుగైదు గొడ్డళ్లు, గడ్డపారలు తీస్కరమ్మన్నడు. నిమిషాల్లో వాళ్లు వెళ్లొచ్చాక.. అందరూ ఒగపాలి ఒకరి మొగాలొకరు చూసుకున్నరు. గొడ్డళ్లు చేతులోకి తీసుకుని.. అక్కోడ్ని ముక్కలు ముక్కలుగా నరికారు. గోతులు తీసి ఒక్కో ముక్కని ఒక్కోదాంట్లో కప్పెట్టిన్రు. అంతా అయిపోయాక ఆయుధాలు తీసుకుని, ఎద్దుల్ని తోలుకుంటా తిరిగి చూడకుండా ఊళ్లోకి మళ్లిన్రు. వాడ్ని కట్టేసి తీసుకొచ్చిన బండిని, తాళ్లనీ అక్కడే ఒదిలేసిన్రు. శ్మశానమైపొయిన గరుగు వాళ్లు పొయిన దిక్కుకే చూస్తున్నట్టుంది.

***
అక్కి దాసరోడ్ని చంపినాక ఊళ్లో అందరూ సంజీవి గురించే మాట్లాడుకున్నరు. వాడి తొడ కోసినప్పుడు కింద పడింది సంజీవి పుల్ల అన్నరు. వాడ్ని చంపే ఊపులో దాన్ని పట్టించుకోకపోతిమే అనుకున్నరు.

ఇది జరిగిన తర్వాత…

సరిగ్గా పదారు రోజులకి కొండమ్మ కనిపించకుండా పోయింది. ఎటు పొయిందో ఎవ్వురికీ అంతుపట్టలా. పెదకాపు కూడా పెద్దగా వెతికించలేదు. చుట్టుపక్కల ఊళ్లలో తిరిగినా కొండమ్మ కనిపించలేదు. తర్వాత అంతా ఆ సంగతే మర్చిపొయిన్రు. కానీ అక్కిదాసరోడి కథ మాత్రం ఇప్పుటికీ చెప్పుకుంటనే ఉన్నరు. ఊళ్లో ఇప్పుడు పెదకాపు కుటుంబానికి చెందినోళ్లెవురూ లేరు. వాళ్ల చేనంతా చిల్లచెట్లు మొలిచినయి. ఆరు మట్ల బాయి సగానికి పైగా పూడిపొయింది. ఉన్న కాసిని నీళ్ల మీద పచ్చగా కప్పగుడ్లు. దానికి కప్పగుడ్డుబాయని పేరు పడింది.

***

కథంతా కళ్లముందు జరిగినట్టనిపించి.. కడుపులో దేవుకు పోతున్నట్లు అయిపోయింది నాకు. చుట్టూ చూస్తే.. నిండా చీకట్లు గమ్ముకున్నయి. కనుచూపు మేరలో మనుషులెవురూ అవుపడ్డం లేదు. ఇంటికి పోదామని లుంగీ ఎగ్గట్టుకుని గరుగుమీద నుంచి లేసినా. అంతే.. జరజర అంటా శబ్దం. ఏందా అని సూద్దునుగదా.. ఒక్కసారి గుండెలదిరిపొయినయ్. ఇప్పుటిదాకా నేను కూర్చున్న రాయి కదల్తా ఉంది. చుట్టుపక్కలంతా అదే సప్పుడు. నాకిందున్న రాయే కాదు. చుట్టూ ఉన్నపెద్ద పెద్ద రాళ్లన్నీ కదుల్తున్నయి. చీకట్లో తెల్లని రాళ్లన్నీ చిన్నచిన్న దయ్యాల్లాగ ఊగిపోతున్నై. నేను రాయిలాగా నిలబడ్డా. కాసేపటికి.. ఒక్కో రాయి కిందనుంచి ఒక్కో అకారం పైకిలేసింది. నాకు ఊపిరి ఆగినట్టనిపిచ్చింది. ఆకారాలన్నీ ఒక్కటై నా ముందు నాలుగడుగుల దూరంలో ఓ మహాకాయుడు ప్రత్యక్షమయిండు.

అంతపెద్ద ఆకారం నన్ను పట్టించుకోకుండా చెరువుకట్ట వైపు తిరిగింది. అలా నడుచుకుంటూ వెళ్తున్న దాని ఎనకనే ధైర్యం చేసి ఎళ్లా. నేరుగా పెదకాపు చేలోకి ఎళ్లిందది. దూరం నుంచి నడుస్తా అటు చూసిన నాకు.. కప్పగుడ్డు బాయి ఒడ్డున ఎవురో ఆడ మనిసి ఉన్నట్టు అనిపిచ్చింది. చీకట్లో సరిగా కనిపించకపొయినా.. నగ్నంగా ఉందని తెలస్తా ఉంది. అతను తనని చేరాక.. ఇద్దరూ ఒకేసారి తిరిగి నన్ను చూసినట్టనిపిచ్చింది. చీకట్లోంచి రెండు జతల కళ్లు.. అంత దూరం నుంచి కూడా కొట్టొచ్చినట్టు కనిపించినయి. గిరుకున్న తిరిగి పరిగెత్తుకుంటా గుట్టమీదకి వచ్చినా. ఎనక్కి తిరిగి చూడాలనుంది, కానీ దైర్యం సాల్లేదు. అదే ఊపులో కిందకి దిగినా.

గరుగు దాటి పోతాఉంటే.. పాటని వదిలి పోతున్నట్టు ఉంది.

దూరంగా చీకట్లో మా ఊరు. ఎనక నుంచి సితార సప్పుడు.

('వాకిలి' వెబ్ మ్యాగజీన్ లో ప్రచురితం)

ఈ వాననిలా కురవనీ

టప్…..

టప్..  టప్..

రాత్రంతా కురిసిన వాన వెలిసింది. దాని జ్ఞాపకాలింకా ఇంటి పైనుంచి రాలుతున్నాయి. టప్..

బాల్కనీ నిండా నీళ్లు. తలుపు తెరిచే ఉండడంతో గదిలోపల సగందాకా తడిచి ఉంది. తడిచిన చాపమీదే మునగదీసుకుని పడుకుని ఉన్నాడు భాను. ఒకటే వాన వాసన.

తలుపు చప్పుడైంది. ఒకట్రెండు సార్లు చప్పుడయ్యాక ఆగిపోయింది. భాను పక్కనున్న ఫోన్ మోగడంతో.. వెంటనే లేచి ముందుగదిలోకెళ్లి తలుపు తీశాడు. ఎదురుగా విహారి. మళ్లీ వచ్చి పడుకున్నాడు.

‘లంజా కొడుకు.. రాత్రి ఆరు ప్యాక్లు కొట్టించాడు డార్లింగ్. అరగంట కూడా పడుకోలేదు.’

విహారి మాట్లాడుతుంటే పడుకునే వింటున్నాడు. చేతిలో ఉన్న క్యారీబ్యాగ్ షెల్ఫ్లో పెట్టాడు విహారి.

అవునూ రాత్రి అడగడం మర్చిపోయా.. ఢిల్లీవాలాకి హైదరాబాద్లో పనేంటబ్బా.?

కొద్ది సేపు గదిలో మౌనం.

ఓ ‘ఫ్రెండ్’ ని కలవాలి.. భాను లేచి బాత్ రూమ్లో దూరాడు.

అటువైపే ఓ క్షణం చూసి.. షెల్ఫ్లో పెట్టిన క్యారీబ్యాగ్ లోంచి ఓ ప్యాకెట్ తీసుకున్నాడు. రెండు నిమిషాల్లో ఇడ్లీ తినడం పూర్తిచేసి.. తడిచిన చాపని చుట్టి ఓ మూలకి ఆనించాడు. ముందు గదిలో బెడ్షీట్ పరుచుకుంటుంటే.. బాత్రూమ్ నుంచి భాను బైటకొచ్చాడు.

‘క్యారీబ్యాగ్ లో టిఫిన్ ఉంది. బైటకెళ్లే పనయితే బండి కీస్ అక్కడే ఉన్నాయి. నన్ను డిస్ట్రబ్ చెయ్యకే..’ విహారి ముసుగు తన్నేశాడు.

అద్దం ముందు నిల్చున్నాడు భాను. రఫ్ గా పెరిగిన గడ్డం తడుముతూ.. తన కళ్లలోకి తనే ఒకసారి చూసుకున్నాడు. వెంటనే తల దువ్వుకుని అద్దంలోంచి బైటపడ్డాడు. టవల్ తీసేసి హ్యాంగర్ పై ఉన్న జీన్స్ పాంట్ తగిలించుకున్నాడు. టీ షర్ట్ మార్చాల్సిన అవసరం లేదనిపించింది. క్యారీ బ్యాగ్ పక్కనే బండి తాళాలు.. తీసుకుందామా.. వద్దా..? ఆఖరిక్షణంలో వాటిని తీసుకుని తలుపు దగ్గరగా వేసి బైటకొచ్చేశాడు. మెట్లు దిగి మొబైల్లో టైమ్ చూసుకుంటే ఏడు దాటింది. గోడ పక్కనున్న బైక్ స్టార్ట్ చేసి రెండు సందులు తిరిగి నేరెడ్మెట్ బస్టాప్ చేరుకున్నాడు.

గాల్లో వాన వాసన ఇంకా పోలేదు. గుండెల్నిండా గాలి పీల్చుకుని బస్టాప్ బెంచ్ మీద కూర్చున్నాడు.

కాసేపటికి సిక్స్ టీన్-ఏ వచ్చింది. పదిమంది దిగారు. పాతికమంది ఎక్కారు.

అవతల వైపున్న బస్టాప్ లో థర్టీ సెవెన్-డి ఆగినట్టే ఆగి వెళ్లిపోయింది. కొంతమంది ఎక్కారు. ఇంకొందరు సగమే ఎక్కారు. మెట్లమీద నిలబడలేని కొన్ని కాళ్లు దిగిపోయాయి.

సమ్ ఏంజిల్స్.. సమ్ హార్సెస్..

అటు థర్టీఫోర్.. ఇటు ట్వంటీ ఫోర్-ఈ..

సెకన్లు.. నిమిషాలు.. గంటలు..

వచ్చీపోయే ప్రతి బస్సునీ చూస్తున్నాడు.

“మధు జాడ లేదు.”  తనని ఇక్కడే కలిశానని పావని చెప్పింది.

పన్నెండు దాటింది. బస్సుల రష్ తగ్గిపోయింది. పక్కనున్న కేఫ్లోకి వెళ్లినా బస్టాప్ వైపే చూపు ఉంచాడు. రెండు టీలు తాగి వచ్చి పాత బెంచీపైనే చేరాడు. మళ్లీ సెకన్లు.. నిమిషాలు.. గంటలు.. ‘అనుకుంటాంగానీ కాలం కొన్నిసార్లు మరీ మొండికేస్తుంది. ఆ క్షణాలు నరకం.’ ఏడాదిన్నరగా ఇలాంటి క్షణాలతోనే గడుపుతున్నాడు తను.

*       *       *

“మూడేళ్ల కిందట ఓ న్యూస్‌చానెల్‌లో జర్నలిస్టుగా చేరాడు భాను. తర్వాత ఏడాదికి మధు గ్రాఫిక్స్ డిపార్ట్మెంట్లోకి వచ్చింది. తనని చూశాక భాను జీవితంలో ఓ కొత్త జోష్.  మధు మౌనం అతన్ని కట్టిపడేసింది. ఆమె చూపుల్లో లోతులు తెలియని లోకాలేవో కనిపించేవి. ఎవరితోనూ ఎక్కువగా మాట్లాడేది కాదు. అసలెవర్నీ దగ్గరికి రానిచ్చేది కాదు. ఎవరితో అయినా పనివరకే మాట్లాడేది. పావని ఒక్కదానితో అప్పుడప్పుడూ కనిపించేది. చేరిన ఆర్నెళ్లలోనే బెస్ట్ గ్రాఫిక్ డిజైనర్ గా పేరు తెచ్చుకుంది.

మధుని మాటల్లోకి దించేందుకు చాలా కష్టపడ్డాడు. ఆర్నెళ్ల కష్టం తర్వాత… భాను ఓయ్ అంటే, తను ఊ అనేది. క్రమంగా మధులో ఉన్న ఆడపిల్ల బైటపడింది. భానుతో కల్సి ఉన్నంతసేపు తను చిన్నపిల్లలా మారిపోయేది. పావనికి పెళ్లి అయి ఆఫీస్ నుంచి వెళ్లిపోయాక.. ఇద్దరూ మరింత దగ్గరయ్యారు. మధుతో ఉంటే గంటలు క్షణాల్లా గడిచిపోయేవి. చివరికి తన ప్రేమ విషయం చెప్పెయ్యాలనుకున్నాడు. ఓ రోజు ఈవెనింగ్ పార్క్కు రమ్మని ఫోన్ చేశాడు. గిఫ్ట్ షాప్‌కెళ్లి గంటసేపు వెదికి ఓ బహుమతి తీసుకున్నాడు. ప్యాక్ మీద తనే స్వయంగా.. ‘విత్ లవ్.. నీ భాను’. అని రాసుకున్నాడు.

దేవతలా వచ్చింది మధు. పార్కులో ముసురుకుంటున్న చీకట్లలోనూ మెరిసిపోతూ కనిపించింది. తనని చూసి మాటలు మర్చిపోయాడు. గిఫ్ట్ ప్యాక్ ని ఎడంచేత్తో వెనుక దాచాడు. పార్కులో ఓ బెంచ్‌పై కూర్చున్నాక.. ఎందుకు పిలిచావో చెప్పమంది. తెలిసిన విషయాన్ని తన నోటి నుంచి వినాలన్న ఆతృత ఆమె మాటల్లో ఉంది. కానీ ఏదో తెలియని భావం కూడా అందులో దాగుంది. భాను వెనకాడుతుంటే తనే అందుకుంది. ఆ స్వరంలో అంతకుముందున్నఅల్లరి స్థానాన్ని ఇప్పుడు ఒకరకమైన గాంభీర్యం ఆక్రమించుకుంది. చల్లటి గాలి చీకటిని కోస్తుంటే… ” నువ్వెప్పుడూ అంటూ ఉంటావే… నా మౌనం నీకు నచ్చుతుందని, ఆ మౌనం వెనుక కారణాలు నీకు తెలియవురా..!” చీకట్లో మధు ముఖం అస్పష్టంగా కనిపించినా… గొంతులో విషాదం స్పష్టంగా తెలుస్తోంది. ఏదో భయం భానులో చేరుతుంటే.. మధు మాట్లాడుతూ పోతోంది. నమ్మిన స్నేహితుడు, మరో ఇద్దరితో కల్సి తనపై చేసిన అత్యాచారాన్ని చెప్తుంటే.. భాను కాళ్లకింద భూమి బద్దలవలేదు కానీ, ఎడమచేతిలో ఉన్న గిఫ్ట్ ప్యాక్ జారి పడిపోయింది. చీకటి దాన్ని దాచేసింది. చెప్పాల్సినదంతా చెప్పాక కిందికి చూస్తూ ఉండిపోయింది మధు. భాను తలదించుకుని ఆలోచిస్తున్నాడు. చేతిలోంచి జారిపడిన గిఫ్ట్ ప్యాక్ మళ్లీ తీసుకోవాలనుకోలేదు. కాసేపటి తర్వాత వెళ్దాం అన్నట్టు లేచి నిలుచున్నాడు. మధు ఇంకా గతం తాలూకు విషాదంలోనే ఉంది. కొన్ని క్షణాలు అలాగే కూర్చున్నాక లేచింది. మౌనంగా మధు ముందు నడుస్తుంటే.. కొన్ని అడుగులు వెనగ్గా నడుస్తున్నాడు భాను”

*       *       *

హారన్ మోతతో ఈ లోకంలోకి వచ్చాడు భాను. బస్టాప్ కి కాస్త దూరంలో యాక్సిడెంట్. దెబ్బలు తగిలినా తగలనట్టే నటిస్తున్నారు. కానిస్టేబుల్ ట్రాఫిక్ క్లియర్ చేస్తున్నాడు. పక్కన ఎవరో కూర్చున్నట్టు అనిపించింది భానుకి. చూస్తే విహారి. టీ తాగడానికి వచ్చినట్టున్నాడు.

ఫ్రెండ్ ని కలిశావా..?

‘————–‘  సమాధానం చెప్పకుండా నవ్వుతూ చూశాడు తనవైపు.

రూమ్ కి వెళ్దామా?..  భాను నుంచి సమాధానం లేదు.

‘ఎవరి కోసమో వెదుకుతున్నట్టున్నావ్.?’

‘వెదకడం లేదు.. ఎదురుచూస్తున్నా..’ విహారి కళ్లలోకి చూస్తూ చెప్పాడు భాను.

సరే చావు.. నే వెళ్తున్నా.

వెళ్లిపోయాడు విహారి.

రాత్రి పదయింది. రూమ్ కి చేరుకున్నాడు భాను. తనకోసమే ఎదురు చూస్తున్నట్టున్నాడు విహారి. ఎదురుగా టీచర్స్ ని పెట్టుకుని.. అప్పటికే ఒకరౌండ్ వేసినట్టున్నాడు. తను వెళ్లి పక్కనే కూర్చున్నాడు. గ్లాసులోకి బాటిల్ ఒంపి భానుకివ్వబోయాడు. కళ్లతోనే వద్దన్నాడు.

‘నీ కోసమే ఇవాళ వీక్ ఆఫ్ తీసుకున్నా.. ఫాలో ది టీచర్స్ డార్లింగ్. పాత ప్రపంచాలన్నీ బద్దలుకొట్టి.. సరికొత్త జీవితంలోకి దారి చూపిస్తారు’.

‘ఐ హేట్ టీచర్స్’ సూటిగా చూస్తూ చెప్పాడు భాను. నవ్వుతూ ఒక్క గుక్కలో గ్లాసు ఖాళీచేశాడు విహారి.

‘ప్రేమించుకున్నంత మాత్రాన.. ఇద్దరు ఎప్పటికీ కలిసి ఉండలేకపోవచ్చు. అదే జీవితం.’ మూతికంటిన విస్కీని నాలికతో  తుడుచుకున్నాడు.

‘అఫ్ కోర్స్.. కానీ నేను తనతోనే ఉన్నా… అందుకే ఎదురుచూస్తున్నా..’

అసలు వదిలేయడం ఎందుకు.. ఎదురుచూడటం ఎందుకు..?

‘తనతో కల్సి బతకడం భయమేసింది అప్పుడు.. ఇప్పుడు తను లేకుండా బతకడం భయమేస్తోంది. నేను ఎదురుచూస్తోంది, వెదుకుతోంది నా కోసమే. తనకోసం కాదు’.

ఈ మాటలు చెప్పేటప్పుడు భాను కళ్లలో సన్నటి నీటిపొర. కొంచెం ఆగి అన్నాడు.. అయామ్ ఏ ‘మిడిల్ క్లాస్ లవర్’ విహారీ.

కాసేపటి తర్వాత విహారి నిద్రలోకి జారుకున్నాడు. బాల్కనీలోంచి శూన్యంలోకి చూస్తూ నిల్చున్నాడు భాను..

*       *       *

“మధు గతం విన్నాక, ఇద్దరూ పార్క్ నుంచి బైటకొచ్చి బైక్ ఎక్కారు. హాస్టల్ దగ్గర మధు దిగాక.. బై చెప్పాడు. తను మాట్లాడలేదు.

రేపు ఆఫీస్ కి వస్తున్నావా అంటే.. ‘తను నవ్వింది. ఏదో చెప్తున్నట్టు’. భానుకి అర్ధం కాలేదు.

వెంటనే హాస్టల్ లోపలికి వెళ్లిపోయింది మధు. రాత్రి పడుకునే ముందు గుడ్‌నైట్ మెసేజ్ పెట్టాడు.  రిప్లయి లేదు. ఆఫీసుకి వెళ్లాక మాట్లాడొచ్చు అనుకున్నాడు. మరుసటిరోజు మధు ఆఫీసుకి రాలేదు. వాళ్ల ఇంచార్జ్‌ని అడిగితే తెలియదన్నాడు. తనూ ఫోన్లో ట్రై చేస్తున్నానని చెప్పాడు. మెయిల్ ఓపెన్ చేసి చూశాడు భాను.. నో మెసేజ్. తన ఆఖరి మెసేజ్.. తనకర్ధం కాని ఆ నవ్వేనని భానుకి తెలిసేసరికి ఆలస్యమయింది.

“ఆ తర్వాత అతనిలో చాలా మార్పొచ్చింది. అప్పుడప్పుడూ నిద్రలో ఉలిక్కిపడి లేచేవాడు. ఎప్పుడూ పరధ్యానంగా.. ఏ పనీ కరెక్టుగా చేయలేకపోయేవాడు. కారణం.. ఓటమి అలాంటిది. మనిషిని కృంగదీస్తుంది. మానసికంగా చంపుతుంటుంది. ఓటమి గురించి భానుకి స్పష్టంగా తెలుసు. కానీ ఎందులో, ఎలా ఓడిపోయానన్నదే అర్ధం కాలేదతనికి. తనని తాను ఎన్నోసార్లు ఈ ప్రశ్న వేసుకున్నాడు. అర్ధరాత్రుల్లో ఉలిక్కిపడి లేచినప్పుడూ, నిద్రపోకుండా గడిపిన సమయాల్లో ఈ ప్రశ్న మరీ బాధించేది. ఒక నిద్రలేని వేకువలో తన ప్రశ్నకు సమాధానం దొరికింది. ‘తను మనిషిగా ఓడిపోయాడు’. ఆ క్షణం స్వచ్ఛంగా ఏడ్చాడు భాను.”

తర్వాత రోజే హెచ్ఆర్ దగ్గరకెళ్లి మధు వాళ్ల ఊరి అడ్రస్ సంపాదించాడు. ఊరిచివర పాడుబడ్డ బడిలో మధు వాళ్ల నాన్నని కలిశాడు. తనపై అఘాయిత్యం చేసిన రాక్షసుల్ని మధు ఎలా ధైర్యంగా జైల్లో వేయించిందో చెప్పాడు. కానీ ఇంట్లో వదినల వేధింపులు, చుట్టుపక్కలవాళ్ల మాటలు తట్టుకోలేక ఇంట్లోంచి బైటకు వెళ్లిపోతుంటే నిస్సహాయంగా ఉండిపోయానన్నాడు.

తర్వాత ఆయనకు వచ్చిన ఫోన్ కాల్ ఆధారంగా వైజాగ్ వెళ్లి వెతికాడు భాను. కానీ మధుని కలుసుకోలేకపోయాడు. తన పరిస్థితి గమనించే ఆరునెలల క్రితం ఢిల్లీ పంపించారు ఆఫీస్ వాళ్లు. అక్కడే అనుకోకుండా పావని కలిసింది. మూడు నెలల క్రితం మధుని.. హైదరాబాద్, నేరెడ్ మెట్ లో కలిశానని పావనే చెప్పింది. అంతకుమించి వివరాలేమీ తెలియదంది.”

*       *       *

రోజు మారింది. అదే బస్టాప్. నిన్న ఉన్నంత హుషారు ఇవాళ లేదు భానులో. రేపు ఢిల్లీ వెళ్లిపోవాలి. ఉదయం నుంచీ బస్సులు వస్తున్నాయి పోతున్నాయి. మధు జాడ లేదు. సాయంత్రమైంది. కేఫ్ లోకి వెళ్లాడు. దో ఛాయ్.. ఆర్డరిచ్చాడు. ఎదురుగా ఉన్న పెద్దాయన నవ్వుతూ చూశాడు. రెండు టీలు తాగినా ఎందుకో నీరసంగా ఉంది. మళ్లీ బెంచీపైకి చేరాడు. మరో గంట గడిచింది. చీకటి పడుతోంది. నిన్నటినుంచి చూసిన వందలకొద్దీ ముఖాలు తనని చూసి నవ్వుతున్నట్టు ఫీలయ్యాడు భాను. ఇందాక నవ్విన పెద్దాయన కూడా గుర్తొచ్చాడు.

ఒక్కసారిగా అలర్టయ్యాడు. ఆయన్ని ఎక్కడో చూసినట్టుంది. ‘ఎక్కడ చూశాను..?’  పరిగెత్తుకుంటూ కేఫ్ లోకి వెళ్లాడు. అప్పటికే వెళ్లిపోయినట్టున్నాడు. ఎక్కడ చూశాను తనని.. మెదడు పగిలిపోయేలా ఆలోచించాడు. చాలా సేపటి తర్వాత స్ట్రయిక్ అయింది. ఓ సోషల్ అవేర్ నెస్ ప్రోగ్రామ్ కోసం.. మధుతో కల్సి అతనోసారి ఆఫీస్కి వచ్చినట్టు గుర్తొచ్చింది. నేరెడ్మెట్లోనే ఓ అనాధాశ్రమం నడుపుతున్నాడు. వెంటనే బైక్ స్టార్ట్ చేసి నిమిషాల్లో ఆశ్రమం చేరాడు. ఇందాకటి పెద్దాయన్ని కలిశాడు. మధు గురించి విన్నాక.. తమకు విరాళాలిచ్చే వాళ్ల రిజిస్టర్‌లు తీసి ఇద్దరూ పరిశీలించారు. పావని చెప్పిన తేదీన మాధవి పేరుతో పదివేలు రాసి ఉంది. అడ్రస్ కాలమ్ మాత్రం వదిలేసి కనిపించింది. తనకీ ఆ అమ్మాయి వివరాలు తెలియదన్న పెద్దాయన… అంతకుముందు కూడా తన పేరుతో ఏవైనా విరాళాలు వచ్చాయేమో చూసే పనిలో పడ్డాడు.

నిలువునా నిరాశ కమ్ముకుంటుండగా బైటకొచ్చి బెంచ్‌పై కూర్చున్నాడు భాను. అప్పుడే చీకట్లు కమ్ముకుంటున్నాయి. లేచివస్తుంటే వెనక నుంచి ఎవరో పిలిచారు. బండి కీస్ మర్చిపోలేదు కదా అని జేబులు తడుముకుంటుంటే ఆయనే దగ్గరకొచ్చాడు. ‘ఆ అమ్మాయి గురించి పార్వతమ్మ గారికి తెలిసుండొచ్చేమో.. ఈ విరాళాల వ్యవహారాలు  ఆవిడే చూసుకుంటుంది. హెల్త్ సరిగాలేక నెలరోజుల్నించీ రావడం లేదు’. అంటూ ఆమె అడ్రస్ ఇచ్చాడు. అరగంటలో ఆ అడ్రస్ కు చేరుకున్నాడు భాను. పెద్దగా కష్టపడకుండానే పార్వతమ్మ ఇళ్లు కనుక్కున్నాడు. ఆవిడే తలుపుతెరిచింది. వయస్సు అరవై పైనే ఉండొచ్చు. మధు గురించి చెప్పగానే… ఎవరు, ఏమిటీ అని అడక్కుండానే భానుని లోపలికి రమ్మంటూ తీసుకెళ్లింది. సోఫాలో కూర్చున్నాక మధు గురించి చెప్తూ వెళ్లింది. ‘చాలా మంచి పిల్లయ్యా. తను సంపాదిస్తున్నదాంట్లో ఎంతోకొంత సాయం చేయాలనుకుంటుంది. ఎందుకో మనుషుల మీద పెద్దగా ఆసక్తి చూపించదు. నాలో ఏంచూసిందో కానీ ఆప్యాయంగా మాట్లాడేది. తన గురించిన వివరాలు చెప్పేది కాదు గానీ, చాలా విషయాల గురించి మాట్లాడేది. ఆశ్రమానికి అప్పుడప్పుడూ వచ్చేది. ఇంతకు ముందోసారి నా కార్లోనే దించా తనని’ అని ఆగింది. అప్పటివరకూ శూన్యంలో మధుని ఊహించుకుంటున్న భాను… ఒక్కసారిగా ముందుకు ఒంగాడు. పార్వతమ్మ ఒక్క క్షణం ఊపిరి పీల్చుకుని మళ్లీ మాట్లాడ్డం మొదలుపెట్టింది. ‘ఇక్కడే మధురానగర్‌, వోరా టవర్స్ పక్క సందులో ఐదో ఇళ్లో, ఆరో ఇళ్లో..  తను అక్కడే అద్దెకుంటున్నానని చెప్పింది.’ లేచి పార్వతమ్మ పాదాల్ని చేత్తో తాకి వస్తానని చెప్పి బయలుదేరాడు భాను. క్షణాల్లో ఆమె చెప్పిన అడ్రస్ పట్టుకున్నాడు. మధు రూమ్ కి తాళం వేసి ఉంది.

‘ఆ అమ్మాయి పదింటికి కానీ రాదు..’ ఇంటి ఓనర్ మాటతో, టైమ్ చూశాడు. రాత్రి తొమ్మిదవుతోంది. ఇంకా గంట..

వర్షం వచ్చేలా ఉంది. మెయిన్ రోడ్ పైకొచ్చి దగ్గర్లో ఉన్న హోటల్ కెళ్లాడు. మూడు రోజుల తర్వాత ప్రశాంతంగా భోజనం చేశాడు. వెయిటర్ ని అడిగి ఓ పేపర్ తీసుకున్నాడు. ఏవేవో రాస్తూ కొట్టేస్తూ పోయాడు. చివరకు నలిపి పడేయబోయి.. ఎందుకో దాన్ని మడిచి జేబులో పెట్టుకున్నాడు.

రాత్రి 10:10

బైట సన్నటి జల్లు మొదలైంది. ఆ గది తలుపు దగ్గర ఒక్క క్షణం ఆగాడు భాను. ఏదో తెలియని అనుభూతి. తన గుండె చప్పుడు తనకే వినిపిస్తోంది. తలుపు కొడదామని చెయ్యి వేశాడు. లోపల గడియ పెట్టకపోవడంతో దానంతటదే వెళ్లిపోయింది. ఎదురుగా మధు. నేలమీద కూర్చుని  ఏవో పేపర్స్ చూస్తూ ఉంది. తలుపు చప్పడుకి తలెత్తిచూసింది. ఒక్కక్షణం ఆమె కళ్లలో ఏదో వెలుగు కనిపించినట్టే కనిపించి మాయమైంది. మౌనంగా  లోపలికి వచ్చి కింద కూర్చున్నాడు తను. వర్షం పెద్దదవుతోంది.

కొన్ని క్షణాల నిశ్శబ్దం తర్వాత… “ఎలా ఉన్నావు” ప్రశ్నలో ఎలాంటి భావం కనిపించకుండా ఉండేందుకు ప్రయత్నించింది మధు. వానకి తోడు గాలి పెరిగింది. తలుపు కొట్టుకుంటుంటే.. కొక్కేన్ని కిందకు దించి కదలకుండా చేసింది. గాలితో పాటు చినుకులూ గది లోపలకు కొడ్తున్నాయి.

సమాధానం చెప్పకుండా చేత్తో నుదురునీ, ముఖాన్నీ రుద్దుకున్నాడు.

ఇంతలో తనే “ఎందుకొచ్చావు భానూ..?

దూరంగా ఎక్కడో పిడుగు పడ్డట్టుంది. భయంకరంగా ఉరిమింది ఆకాశం.

“నేనిక్కడ ప్రశాంతంగా బతుకుతున్నాను” లేని కర్కశత్వాన్ని బలవంతంగా గొంతులోకి తెచ్చుకుని పలికింది.

“వెళ్లిపో భాను” అంటూ తనవైపు చూసింది. భాను ముఖంలో ఎలాంటి భావమూ లేదు. గాలివాన హోరు పెరిగింది. ఒకటిన్నర సంవత్సరం నుంచి తనకు చెప్పాలనుకున్న వేలవేల మాటలు మౌనంగా మారిపోయాయి. మధు కళ్లలోకి చూస్తూ మౌనంగా అయినా సంభాషించాలనుకున్నాడు. కానీ చూపుల్ని పక్కకి తప్పించి.. కిటీకీలోంచి వర్షాన్ని చూస్తోంది తను. జేబులో మడిచిపెట్టిన పేపర్ తీసి తన ముందుంచాడు.  తనలో ఏ మార్పూ లేదు. కొన్ని క్షణాల తర్వాత భాను లేచాడు. మరోసారి మధుని చూశాడు. తను నిశ్చలంగా వర్షాన్ని చూస్తోంది. కదల్లేక కదులుతూ గదిలోంచి బైటకు వెళ్లిపోయాడు.

తను వెళ్లిన కొద్ది సేపటి తర్వాత.. పేపరు మడత విప్పింది. దాన్నిండా కొట్టివేతలు.

ఆఖరి వాక్యం మాత్రం అలాగే ఉంచాడు.

‘ఐ లవ్యూ మధు’.

కాగితంపై మధు కన్నీళ్లు పరుచుకుంటున్నాయి.

కంటి నరం తెగినట్టుంది. కన్నీరు కాలువ కట్టింది. ఏళ్లుగా గుండెళ్లో గూడుకట్టుకుపోయిన బాధంతా కళ్లలోంచి బైటకొస్తోంది. భాను గుర్తొచ్చి వెంటనే లేచింది. వెనుక గదిలోకి వెళ్లి వెంటనే బైటకొచ్చింది. చెప్పులు వేసుకోవడం కూడా మర్చిపోయింది. ఒక్క ఉదుటున బిల్డింగ్ పైనుంచి దిగి వీధిలోకి పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి చూసింది. వీధి చివరెక్కడో మలుపు తిరుగుతున్నాడు భాను. వర్షంలో మసగ్గా కనిపించాడు. భానూ… వెర్రిగా అరిచింది. వాన హోరులో ఆమె అరుపు కలిసిపోయింది. పరిగెత్తుకుంటూ రోడ్డుపైకొచ్చింది. భాను కనిపించలేదు.

కుంభవృష్టి దెబ్బకు రోడ్డుపై ఎవరూ లేరు. ఒకటీ అరా వాహనాలు తిరుగుతున్నాయి. వీధి లైట్లు ఎప్పుడు ఆరిపోతాయో అన్నట్టు వెలుగుతున్నాయి. కాస్త దూరంలో ఉన్న బస్టాప్ కు పిచ్చిదానిలా పరిగెత్తింది. అక్కడా అతను లేడు. వర్షంలో కన్నీళ్లు కనిపించకున్నా ఎగసిపడుతున్న గుండెలు.. ఆమె దుఃఖాన్ని దాచలేకపోతున్నాయి. హోరున కురుస్తున్న వర్షంలో కొద్దిసేపు అలాగే నిలుచుంది. ఇక తనని కలుసుకోలేనన్న బాధతో వెనక్కి తిరిగింది. కాస్త దూరంలో రోడ్డు పక్కన ఉన్నఓ షెడ్ కింద భాను. వణుకుతూ నిలుచుని ఉన్నాడు. రోడ్డుకీ తనకీ మధ్య గోడ ఉండడంతో.. అంతకుముందు కనిపించలేదు తను.   ఎదురుగా నడిచివస్తున్న మధుని భాను చూశాడు. ఆమె కళ్లలోంచి కన్నీళ్లింకా కారుతున్నాయి. దగ్గర కొచ్చాక నవ్వుతూ కుడిచేయి ముందుకు చాచింది తను. మధు చేతిలో గిఫ్ట్ ప్యాక్. పార్క్ లో భాను చేతినుంచి జారిపడ్డ గిఫ్ట్ ప్యాక్. దానిపై రేపర్ పాతబడినట్టుంది కానీ అక్షరాలు అలాగే ఉన్నాయి. ‘విత్ లవ్.. నీ భాను’.

ఫ్యాక్ తీసుకుని కొద్దిసేపు అలాగే చూశాడు. కళ్లలో నీళ్లు తిరుగుతుంటే.. మధుని దగ్గరకు తీసుకున్నాడు. ఇంకెప్పటికీ విడిచిపెట్టనన్నంత దగ్గరగా..!

వాన ఇంకా కురుస్తోంది.

కొద్దిసేపటి తర్వాత ఇద్దరూ తేరుకున్నారు.

పద.. అంటూ కదిలాడు భాను.

వర్షం తగ్గనీ.. గడ్డం మీదుగా కారుతున్న నీటిచుక్కని తుడుచుకుంటూ అంది మధు.

తగ్గేదాకా ఉండాలంటే, ఇక్కడే ఆగిపోతామేమో.. చేయందించాడు భాను.

ఇద్దరూ నడుస్తూ.. హోరున కురుస్తున్న వర్షంలో కలిసిపోయారు.

('సారంగ' వెబ్ మ్యాగజీన్ లో ప్రచురితం)

సగంమనిషి

టీకప్పులోంచి పొగలు. సాసర్ లోకి వంచా. మూసీలో మురికినీళ్లు గుర్తొచ్చాయి. తాగాలనిపించలేదు. సాసర్ ని పక్కకి నెట్టి బేరర్ ని పిలిచా. డబ్బులిచ్చేసి బ్యాగ్ తీసుకుని బైటకొస్తుంటే.. ప్రొప్రయిటర్ డెస్క్ లోంచి రెండు కలువలు. ఐ లైనర్ మధ్యలోంచి నవ్వుతున్నాయి. టీ తాగినట్టనిపించింది.

ఎటెళ్లాలి..?

హాస్టల్ కి వెళ్లే మూడ్ లేదు. మూసీ వైపు తీసుకెళ్లాయి కాళ్లు. బ్రిడ్జి అంచునకూర్చుని వచ్చీపోయే వాహనాలు చూస్తున్నా. మధ్యమధ్యలో కేఫ్ వైపు కూడా.

ఇంకెంత సేపు ఎదురుచూడాలో.?

తనొచ్చేదాకా తప్పదా..

అసలొస్తాడా.. ఆల్రెడీ వచ్చేశాడా.. మనుషుల మొఖాలన్నీ ఒకేలా ఉన్నాయి. వచ్చినా గుర్తు పట్టేదెలా..?

సికింద్రాబాద్ రైల్వేస్టేషన్ బైట కొన్న పర్స్ తీసి చూసుకున్నా. ఐదొందల నోటు.. కొన్ని పదులు.. చిల్లర. సీన్ చివరికొచ్చేసింది. మళ్లీ జేబులో పెట్టుకున్నా.

కేఫ్ కి కాస్త దూరంలో ఉన్న హాస్టల్ వైపు చూశా. సిటీకొచ్చి వారం దాటింది. నిజానికి వచ్చినరోజే నరేంద్రని కలవాలి. వారం తర్వాత కలుస్తానన్నాడు.

బ్యాగ్ లోంచి సర్టిఫికెట్లు తీశా. మాస్టర్ ఇన్ మాస్ కమ్యూనికేషన్స్. మాట్లాడ్డం రాకపోయినా డిగ్రీ వచ్చేసింది. జైలు నా జీవితాన్ని తినేసినా.. మాస్టర్ డిగ్రీ ఇచ్చింది.

ఫోన్ మోగడంతో సర్టిఫికెట్లు అలాగే బ్యాగ్ లోకి తోసి.. ఠక్కున పైకి లేచి కాల్ రిసీవ్ చేసుకున్నా. ఐదు నిమిషాల్లో వస్తున్నా అన్నాడు. ‘ఒకే సార్’ అని చెప్పి.. కాసేపు అటూ ఇటూ రోమింగ్ చేశా. మళ్లీ వచ్చి బ్రిడ్జి అంచునే జారబడ్డా. టైమ్ పది దాటినా పెద్దగా ఎండ లేదు.. వానొచ్చేంత మబ్బుల్లేవు. వాతావరణం చిరాకులో ఉన్నట్టుంది.

కాసేపట్లో కేఫ్ దగ్గర హోండా సిటీ ఆగింది. లేచి వెళ్లా. విండో ఓపెన్ చేసి అటూ ఇటూ చూస్తున్నాడతను. నన్ను చూసి ఆగాడు. నా వైపు వేలు చూపించి..శివ.. అని అడిగాడు.

అవును సర్…

బ్యాక్ డోర్ ఓపెన్ చేయడంతో.. లోపలికెక్కి కూర్చున్నా.

తనేం మాట్లాడకుండా డ్రైవ్ చేస్తున్నాడు. నా కంటే రెండు మూడేళ్లు ఎక్కువ వయసుండొచ్చు. కానీ అంతకంటే తక్కువగా కనిపిస్తున్నాడు. ఆ వయసుకే ఓ టీవీ చానల్ ఎండీ.

రేర్ వ్యూ మిర్రర్ లో నన్ను నేను చూసుకున్నా. ‘శిరీష’ గుర్తొచ్చింది. కారు వీండోలోంచి వెళ్లిపోతున్న దృశ్యాల్లా.. ఒంగోలులో ఉన్నరోజులు కళ్లముందుకొచ్చాయి. డిగ్రీ ఫైనల్ ఇయర్ లో ఉండగా శిరీషతో పరిచయం. ఫైనల్ ఎగ్జామ్స్ అయిపోగానే ఒంగోలులో ఓ ప్రైవేట్ జాబ్ లో చేరా. శిరీష వాళ్ల నాన్నని కలిస్తే.. పెళ్లి కుదరదన్నాడు. నిజం చెప్పాలంటే కులం కుదరలేదు. తనని నాతో తీసుకెళ్లిపోవాలనుకుని.. ఒకరోజు రాత్రి తనని కలవడానికి వెళ్లా. అంతకుముందు ఎన్నో సార్లు అలాగే కలుసుకున్నా తనని. ఆ రోజు అంతా రివర్సైంది. గోడ దూకేటప్పుడు.. పక్కింట్లోంచి ఒకాయన చూశాడు. దొంగా దొంగా అంటూ పట్టుకోబోతుంటే.. పక్కనే దొరికిన కర్రతో ఒక్కటిచ్చి పారిపోయాను.

మరుసటి రోజు సాయంత్రం పోలీసులు నేరుగా మా ఆఫీస్ కొచ్చారు. రాత్రి నేను కొట్టిన వ్యక్తి చనిపోయాడంట. ఒక్కరోజులో అంతా తల్లకిందులైపోయింది. దొంగతనానికొచ్చి ఓ వ్యక్తిని అత్యంత దారుణంగా హత్య చేశానని కేసు. శిరీష వాళ్ల నాన్నే సాక్ష్యం చెప్పాడు. తను నన్ను చూశానని. ఆ కాలనీలోని వాళ్ల కులపోళ్లంతా నా కేసుని ఓ ఉద్యమంగా మార్చారు. వాళ్ల చేతిలోని మీడియా నన్నో నరరూపరాక్షసుడిగా రాసింది. కోర్టులో నేనేం మాట్లాడలేకపోయాను. కావాలని తనని చంపలేదని.. తప్పించుకోడానికి మాత్రమే కొట్టి పారిపోయానని మాత్రమే చెప్పగలిగాను. ఓ మనిషి ప్రాణం తీశానన్న బాధో, పోలీసులు కొట్టిన దెబ్బల భయమో అంతకుమించి నన్ను మాట్లాడనివ్వలేదు. వీటన్నిటి కంటే మా అమ్మ కన్నీళ్లు నన్ను మరింత మౌనంగా మార్చాయి.

కులపంచాయతీ ముగిసి చివరికి తీర్పొచ్చింది.

ఏడేళ్లు.. ఏడు యుగాలు..

జైల్లో నేరస్తుల మధ్య నన్నో హాఫ్ క్రిమినల్ గా చూసుకునేవాణ్ని. అక్కడున్నవాళ్లు చేసిన నేరాలు, వాళ్లనుభవిస్తున్న శిక్షలు విన్నప్పుడల్లా.. నేను చేసిన పని పదేపదే గుర్తొచ్చేది. కొన్ని సార్లు నాకు సరైన శిక్షే పడిందనిపించేది. మరికొన్ని సమయాల్లో అసలు నేను తప్పు చేశానా అనిపించేది. కోర్టులకు అసలు నేరస్తుల్ని శిక్షించేంత అర్హత ఉందా.. ఎలాంటి ప్రభావాలకూ లొంగకుండాతీర్పులిచ్చే న్యాయమూర్తులుంటారా.. జవాబుల్లేని ఇలాంటి ప్రశ్నలెన్నో..! నిద్రలో ఉలిక్కిపడి లేచేవాణ్ని. ఒక్కోసారి నా కేసులో తీర్పు మార్చేసి ఉరితీస్తున్నట్లు కలొచ్చేది. మరోసారి కేసు రద్దుచేసి విడుదల చేస్తున్నట్టు. రెండిట్లో ఏది జరిగినా బాగుండనిపించేది. రెండూ జరగలేదు.

‘పోరాడేశక్తి ఉన్నవాళ్లు పైకోర్టుల్లో బేరమాడుతున్నారు. బేరమాడే శక్తి ఉన్నవాళ్లు నాణ్యమైన తీర్పు, నచ్చిన తీర్పు వచ్చేవరకూ పోరాడుతున్నారు. కోర్టుల్నే కొనేవాళ్లు తీర్పుని జీవితకాలం వాయిదావేయించుకుంటున్నారు. నాలాంటి ఏ కొందరో తీర్పుకి తలొంచుతున్నారు’.

జైల్లో పరిచయం అయిన చాలామంది.. వాళ్లు విడుదలయ్యేటప్పుడు, బైటకొచ్చాక కలవమని అడ్రస్ లు, ఫోన్ నంబర్ లు ఇచ్చేవాళ్లు. తెలిసో తెలియకో ఓసారి ఈ ప్రపంచంలోకి వచ్చా.. మళ్లీ ఇటు రాకూడదని ఎప్పుడో నిర్ణయించుకున్నా. జైలు నుంచే డిస్టెన్స్ లో పీజీ చేశా. విడుదలవడానికి కొద్దిరోజుల ముందు యాదగిరితో పరిచయమైంది. స్మగ్లింగ్ కేసులో జైలుకొచ్చాడు. తనే నరేంద్ర గురించి చెప్పాడు. హైదరాబాద్లో ఓ టీవీ చానల్ నడుపుతున్నాడని.. వెళ్లి కలవమని ఫోన్ నంబర్ ఇచ్చాడు.

‘హలో..’ అన్న పిలుపుతో నేనెక్కడున్నానో గుర్తొచ్చింది.

చేతులతో ఏదో మాట్లాడుతున్నాడు.. దిగమన్నట్టు.

కారు ఓ ఫామ్ హౌస్ ముందు ఆగి ఉంది. తను ముందు వెళ్తుంటే ఫాలో అయ్యా. లోపలకెళ్లాక కూర్చోమని సోఫా చూపించాడు. కేఫ్ దగ్గర్నుంచి చూస్తున్నా.. తను నాతో నోటితో మాట్లాడ్డం లేదు. చేతులతోనే సైగలు చేస్తున్నాడు. నాస్థాయి చూపించాలనో.. తన హోదా చూపించుకోవాలనో తాపత్రయం. నన్ను ఆఫీస్ కు కాకుండా ఇంతదూరం ఎందుకు తీసుకొచ్చాడో అర్ధం కావడం లేదు. బ్యాగ్ తీసి ముందుపెట్టుకున్నా. సర్టిఫికెట్స్ కోసం జిప్ తీయబోతుంటే..

నరేంద్ర మాట్లాడ్డం మొదలుపెట్టాడు. ‘యాదగిరితో మాట్లాడాను. నీ గురించి చెప్పాడు. అసలిది.. తనే చేయాల్సిన పని..’

బ్యాగ్ జిప్ తీయడం ఆపేశా.

‘నీకు తెలిసిన పనే’. ఒక్కక్షణం ఆగాడు.

‘కాకపోతే అప్పుడు ఒక్కరు.. ఇప్పుడు ఇద్దరు.. నిజానికి ఒకటిన్నరే..’ వేళ్లతో మళ్లీ సైగ.

తనని తొలిసారి స్పష్టంగా చూశా. ముఖంలో తోడేలు పోలికలు. నవ్వుతున్నాడు కానీ అదేదో వికృతంగా అనిపించింది.

నాలో ఏ భావమూ లేదు. అలా చూస్తుండిపోయా.

తనే మళ్లీ.. ‘పెద్ద కష్టమేం కాదు’. టేబుల్ మీదున్న వాటర్ బాటిల్ తీసుకున్నాడు.

‘డర్టీ బిచ్.. నన్నే మోసం చేస్తుందా..’ వాటర్ తాగి నావైపు చూశాడు. తన కళ్లలో ఎరుపుజీరలు. వెంటనే నవ్వు. లేచి అటూ ఇటూ రెండడుగులేసి.. ఓ స్లిప్ నాముందు పెట్టాడు.

‘నా ఇంటి అడ్రస్. కింద పార్కింగ్ ఉంటుంది. ఫస్ట్ ఫ్లోర్ లెఫ్ట్ సైడ్ బెడ్ రూమ్’.

నా కళ్లలోకి సూటిగా చూస్తూ.. ‘దొంగతనానికి వచ్చినట్టుండాలి.. పని జరిగిపోవాలి’.

అంటూ వేగంగా లోపలికెళ్లి వెంటనే తిరిగొచ్చాడు.

నా ముందున్న అడ్రస్ స్టిప్ పై.. రెండు ఐదువందల నోట్ల కట్టలు పెట్టాడు. లక్ష రూపాయలు.

‘అంతా ఓకే అయ్యాక మళ్లీ కనిపించు’.

ఒక్కసారి నరేంద్రవైపు చూశా. వెంటనే స్లిప్ తో పాటు నోట్లకట్టలు తీసుకున్నా.. బ్యాగు జిప్ తీసి సర్టిఫికెట్ల పక్కనే సర్దేశా.

ఏదో విరిగిపోతున్న చప్పుడు.. మనస్సు అనుకుంటా..!

తను మళ్లీ మాట్లాడలేదు. రెండు నిమిషాల తర్వాత మళ్లీ కారులో బయల్దేరాం. అరగంట తర్వాత కేఫ్ దగ్గర దించేశాడు. తనవైపు చూడకుండానే దిగేశా. వెంటనే కారెళ్లిపోయింది నామీదకి పొగచిమ్ముతూ..

టైమ్ మధ్యాహ్నం ఒంటిగంటవుతోంది. నేరుగా హాస్టల్ కెళ్లి నా గదిలో పడుకున్నా. రూమ్ మేట్స్ పేకాడుతున్నారు. ఒకతను మాత్రం స్క్రూడ్రైవర్ తీసుకుని సీపీయూతో కుస్తీ పడుతున్నాడు. కాసేపు పడుకుందామంటే నిద్రపట్టడం లేదు. అమ్మ గుర్తొచ్చింది.

‘జైలు నుంచి రిలీజయ్యాక నేరుగా ఇంటికెళ్లా. నెలకోసారి జైలుకొచ్చి చూసే అమ్మకి నేనేం కొత్తకాదు. నాకు మాత్రం ఆ వాతావరణం కొత్తగా అనిపించింది. రెండు రోజులు కూడా ఉండలేకపోయా. ఒకప్పుడు నాకు బాగా తెలిసిన మనుషులే.. నన్ను వింతగా చూస్తున్నారు. వాళ్లు నన్ను దూరం పెడ్తున్నారో.. నేనే దూరంగా ఉంటున్నానో అర్ధం కాలేదు. అక్కడ ఉండలేనని స్పష్టంగా అర్ధమయ్యాక.. హైదరాబాద్ రావాలని నిర్ణయించుకున్నా. జాబ్ చూసుకున్నాక తననీ తీసుకెళ్తానని చెప్పా. నమ్మకం కనిపించలేదు అమ్మలో. ముభావంగానే వెళ్లిరమ్మంది. ఇక్కడికొచ్చాక తొలి ఫోన్ నరేంద్రకు చేశా. తను లేటవుతుందని చెప్పాక.. డిగ్రీలో నాక్లోజ్ ఫ్రెండ్స్ ఇద్దరు హైదరాబాద్ లోనే ఉన్నారని తెలిసి, వాళ్లని కలవడానికి ప్రయత్నించా. ఒకడు ఫోన్లో నా పేరు విన్నవింటనే కట్ చేశాడు. మరొకడు చాలాసేపటి తర్వాత గుర్తుపట్టాడు. ఆరోజే తనని కలిశా. జాబ్ అన్నమాట విన్నతర్వాత వాడి మాటతీరులో మార్పొచ్చింది. సరే చూస్తానన్నాడు కానీ, మరుసటిరోజే నంబర్ మార్చేశాడు’.

నరేంద్ర ఇచ్చిన అడ్రస్ స్లిప్ చేతిలోకి తీసుకున్నా. ‘మనిషిని చంపగలనా నేను. అందులోనూ స్త్రీని. అసలు డబ్బుతో పారిపోతే. ఏం జరుగుతుందో తెలుసు. మళ్లీ జైలుకే’. ఇక నిద్ర రాదనిపించింది.

స్లిప్ పర్స్ లో పెట్టుకుని హాస్టల్ నుంచి బైటకొచ్చా. మరో రెండు గంటల్లో అడ్రస్ పట్టుకున్నా. తను చెప్పిన ఆనవాళ్లున్న బిల్డింగ్ చుట్టూ రెండు రౌండ్లు కొట్టా. మనుషులెవరూ కనిపించలేదు. తిరిగి హాస్టల్ కొచ్చా.

రాత్రి పదకొండుదాటింది. గదిలో కంటే నాలో భయంకరమైన నిశ్శబ్దం ఆవరించుకుంది. సీపీయూ పార్ట్స్ పక్కనే ఉన్న స్క్రూడ్రైవర్ తీసుకున్నా. మరో గంటలో నరేంద్ర ఇంటిముందున్నా. వర్షం వస్తుందేమో అన్నట్టున్నవాతావరణం చీకటిని మరింత చిక్కగా చేస్తోంది.

మెయిన్ గేట్ తీసుకుని నేరుగా ఇంట్లోకి వెళ్లా. ఫస్ట్ ఫ్లోర్ లో అడుగుపెట్టా. ఎడమవైపున్న గదిలో బెడ్ లైట్ వెలుగుతోంది. డోర్ తీసే ఉంది. చప్పుడు చేయకుండా లోపలకు అడుగుపెట్టా. ఇద్దరూ నిద్రపోతున్నారు. మొదట నా చూపు బెడ్ మీద నిద్రపోతున్న పాపపై పడింది. ఆరేళ్ల వయసుంటుందేమో. మసక వెలుతురులోనూ స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది. ఎందుకో దగ్గరనుంచి చూడాలనిపించి కిందికివంగా. అద్దంలో నన్ను చూసుకున్నట్టు అనిపించింది. రెండు క్షణాల తర్వాత తల పక్కకి తిప్పా. ఒక్కసారిగా ఊపిరి ఆగిపోతున్న సెన్సేషన్.

”శిరీష”

నా గుండె చప్పుడు నాకే వినిపిస్తోంది. కళ్లు తిరుగుతున్న భావం. వెంటనే వెనక్కి తిరిగా. గదిలోంచి వేగంగా బైటకొచ్చేశా. మరో ఆలోచన లేకుండా దూరంగా పారిపోవాలి. మెట్ల వైపు వెళ్లేంతలో.. ఎదురుగా నరేంద్ర. ఒక్క క్షణం ఏం చేయాలో తోచలేదు. మరుక్షణం నా చేతిలో ఉన్న స్క్రూ డ్రైవర్ నరేంద్ర కణతలోకి దూసుకుపోయింది. అంతే వేగంతో స్క్రూడ్రైవర్ బైటకు లాగి పరుగులాంటి నడకతో మెట్లుదిగి బైటకొచ్చా. క్షణాల్లో చీకట్లో కలిసిపోయా. లోపల్నించి అరుపులు వినిపిస్తున్నాయి. బైట వర్షం మొదలైంది.

రెండునెలల తర్వాత మూసీనది పక్కనే ఉన్న ఓ పార్క్ లో..

దూరంగా బెంచ్ పై కూర్చునుంది శిరీష. ప్రపంచంతో సంబంధం లేకుండా పాప ఆడుకుంటోంది. తననే చూస్తుండిపోయా. చిన్నప్పుడు నేనెలా ఉండేవాడినో అమ్మ చెప్పే మాటలు గుర్తొస్తున్నాయి..!

('సారంగ' వెబ్ మ్యాగజీన్ లో ప్రచురితం)